Reclame voor het eiland Réunion

Het eiland Réunion ligt tussen Madagaskar en Mauritius en heeft qua bevolking een jonge geschiedenis. Pas sinds enkele honderden jaren wordt het bevolkt door mensen uit diverse windstreken. In Laat mijn hand niet los voert Michel Bussi dat als reden op waarom er geen sprake is van racisme op het eiland. Je zou bijna van een paradijs spreken.

Bussi gebruikt Réunion als basis voor zijn thriller. Het eiland dat voor een groot deel van toerisme leeft, gaat getuige zijn van een raadsel dat zich over enkele dagen uitstrekt. Laat mijn hand niet los begint loom aan een zwembad bij een hotel. Door de ogen van het hotelpersoneel leert de lezer de hoofdpersonen Liane en Martial kennen en hun zesjarige dochter Sofa. Liane en Martial zijn prachtige mensen die niet zouden misstaan in een reclamespot voor het eiland. Maar binnen enkele uren is het perfecte leven van het mooie stel veranderd in een nachtmerrie. Liane trekt zich even terug op hun hotelkamer, om daarna spoorloos te verdwijnen. Uit de ooggetuigenissen van het hotelpersoneel is op te maken dat Martial zich vreemd gedragen heeft in het eerste uur na haar verdwijning. Al gauw rust de verdenking op hem. Martial ziet zich gedwongen om op de vlucht te slaan met zijn dochter. Maar hoeveel kanten kun je op als je op een klein eiland zit?
Kapitein Aja Purvi krijgt deze verdwijningszaak toebedeeld. Zij is diep verankerd in de geschiedenis van Réunion. Haar voorouders zijn ooit het hotel begonnen, waar nu Liane verdwenen is. Aja heeft haast om de verdwijning op te lossen, al is het maar omdat er lijken komen bovendrijven en een hoge politiefunctionaris dreigt om de zaak over te nemen.

Bussi is erin geslaagd om het vakantiegevoel van Réunion op de lezer over te brengen. De beschrijvingen van de natuur en de mensen maken dat je het liefst gelijk op het vliegtuig zou stappen om kennis te maken met het eiland. Laat mijn hand niet los wordt in een snel tempo verteld, waarbij beurtelings de politie en Martial en Sofa worden gevolgd.
Slechts enkele personages worden uitgediept door Bussi, waarbij de interessantste rol is weggelegd voor Imelda, de oude vriendin van politieman Christos. Tussen de lakens en bedrijven door vertelt hij haar over de verdwijning van Liane, waarna zij zich als een dikke, zwarte miss Marple buigt over alle feiten en deze combineert met wat zij weet over het eiland.

Laat mijn hand niet los is bijna een puzzeldetective geworden. Bijna. Bussi heeft een slimme theorie met bijbehorende plotwendingen verzonnen die alles moet verklaren, maar hij heeft te veel kunstgrepen nodig om deze helemaal rond te krijgen. Daarbij komen de gedachten en dialogen van Martial geregeld nogal kunstmatig over, waarbij je aanvoelt dat Bussi heel wat heeft moeten weglaten om het einde van het boek als een verrassing te kunnen presenteren. Ook zijn keuze om af en toe het verhaal door de ogen van dochter Sofa te vertellen, komt niet naturel over. De woordkeuze, zinsconstructies en wijze waarop ze de wereld beschouwt passen niet altijd bij een zesjarig kind.

Afgezien daarvan is Laat mijn hand niet los een naar meer smakende kennismaking met het eiland Réunion en de auteur Bussi die voor het eerst in vertaling verschijnt.