Amper het begin van de beschaving

Vespasianus was van 69 tot 79 na Chr. keizer van Rome was en is de hoofdpersoon in een serie van Robert Fabbri. In die serie mag af en toe Magnus zijn opwachting maken als een vriend van Vespasianus maar dan uit een beduidend lagere klasse. In dit boek zijn de rollen omgedraaid: Magnus speelt de hoofdrol en Vespasianus heeft zo nu en dan een kleine bijrol.

Magnus is bokser geweest en is nu hoofd van De broederschap van de Kruising, een nette benaming voor een bende die leeft van beschermgeld dat ze middenstanders en passanten aftroggelt. Hij is gewoon een opportunistische rotzak, met als enige excuus dat de samenleving in het oude Rome geen haar beter was.

In Magnus volgen we hem in zes verhalen, spelend van 25 tot 51 na Chr., en zien we de hoofdpersoon langzaam ouder worden, maar niet zijn gruwelijke streken verliezen. Magnus deinst nergens voor terug om zijn doel te behalen. Diefstal, verkrachting, marteling, moord; alles is geoorloofd zolang een ander maar het slachtoffer is.

De zes verhalen hebben grotendeels dezelfde opbouw. Magnus ziet zich voor een probleem gesteld dat hij moet oplossen, bijvoorbeeld een bookmaker die hem niet wil uitbetalen of een naburige broederschap die het op zijn wijk voorzien heeft. Vervolgens komt Magnus met een creatieve oplossing, wat vaak betekent dat hij politieke en strategische spelletjes moet gaan spelen en de hulp van hooggeplaatste vrienden moet inschakelen die hem vaak nog een gunst verschuldigd zijn (of andersom). In gemiddeld zestig pagina’s per verhaal beschrijft Fabbri hoe Magnus het lot naar zijn hand probeert te zetten.

Fabbri geeft aan de hand van deze verhalen een beeld van het oude Rome, maar het is geen mooi beeld. Je kunt het amper het begin van de beschaving noemen, zo wreed en beestachtig gaat het eraan toe in dit boek. Paarden en honden die wreed aan hun einde komen, keizer Caligula die zichzelf publiekelijk bevredigend laat ronddragen, de gelovigen die voor de wilde dieren worden gesmeten in het Colosseum… Niets blijft de lezer en Magnus bespaard.

In deze setting is het geen wonder dat Magnus en zijn kleine clubje vrienden proberen te overleven door even meedogenloos te zijn. Het is doden of gedood worden. Magnus is hierdoor niet de doorsnee historische held die rechtschapen allerlei avonturen doorstaat. Integendeel, je zou rechtsomkeert maken als je hem tegen zou komen. Maar het is goed dat Fabbri hem op deze wijze portretteert, passend bij de wreedheid en agressiviteit van de oude Romeinen.