Oppervlakkigheid troef

Een seriemoordenaar heeft een bijzondere manier bedacht om zijn slachtoffers aan elkaar te linken: bij elke dode die gevonden wordt, ligt een speelkaart die een aanwijzing geeft wie de volgende gaat worden. De moordenaar zoekt nog meer de publiciteit op door een boek van professor Dylan Reinhart over crimineel gedrag naar een misdaadjournalist te sturen.

Deze daad zorgt ervoor dat rechercheur Elizabeth Needham de professor betrekt in het onderzoek. Wellicht dat hij inzichten heeft over het gedrag en de motieven van de moordenaar? Veel tijd om erover na te denken is er niet, want de moordenaar zit ook niet stil. Terwijl ze van lichaam naar lichaam vliegen, doet Dylan zijn uiterste best om een bijdrage te leveren aan het onderzoek.  

Moordspel is het zoveelste boek dat James Patterson samen met een co-auteur schrijft. Of eigenlijk is de werkwijze dat Patterson een plot verzint en dat door een co-auteur, in dit geval Howard Roughan, laat uitwerken. En dat in de stijl van Patterson: snelle actie, korte hoofdstukken en overbodige details weglaten. “I’ve taken the fat out of commercial novels” noemt hij dat in een interview. Gezien zijn succes als bestsellerauteur zal hij gelijk hebben, maar de indruk bij zijn boeken blijft dat er zoveel meer van te maken valt.  

Zo ook in Moordspel, waarbij het lijkt dat Roughan wat dialogen en lopende zinnen heeft toegevoegd aan de opzet van Patterson in plaats van er een boek van te maken. Op het eind komen diverse verklaringen voor de voorgaande gebeurtenissen compleet uit de lucht vallen. Zo heeft Patterson bijvoorbeeld bedacht dat een paar betrokken mensen elkaar nog van vroeger kenden. Dat is op zich prima, maar als er voor dat gegeven in de aanloop naar de verklaring nergens aanwijzingen voor worden gegeven, dan slaat de onthulling als een tang op een varken.  

Patterson en Roughan maken zich het er wel makkelijk van af in Moordspel. Hebben ze een manier nodig om wat vaart te zetten in het onderzoek zonder dat er tijd aan wordt besteed? Dan verzinnen ze een superhacker die in alle systemen kan komen en alles met elkaar kan verbinden zodat de oplossing binnen no-time op een presenteerblaadje ligt. En de politie kan door met de actie, want daar gaat het toch voornamelijk om.  

Vet wegsnijden, noemt Patterson het. Maar in zijn enthousiasme worden er ook hele hompen vlees verwijderd, zodat er eigenlijk een kaal karkas overblijft. De doelgroep van Patterson smult ervan.