Myron Bolitar is terug

Windsor Horne Lockwood III, kortweg Win, ontvangt een anonieme mail die hem ogenblikkelijk naar Londen stuurt. Daar zou zijn neefje Rhys zijn gesignaleerd die tien jaar geleden in Amerika werd ontvoerd op zesjarige leeftijd. Eenmaal aangekomen vindt hij Patrick, het vriendje van zijn neefje, die destijds tegelijkertijd met hem werd ontvoerd. Patrick vlucht voor Win hem kan aanspreken. Een gemiste kans, want Patrick is de enige die hem kan vertellen waar Rhys is. Win besluit de hulp van zijn goede vriend Myron Bolitar in te roepen om Patrick te vinden.

Ja, Myron Bolitar en Win zijn terug in Naar huis na een afwezigheid van vijf jaar en diverse standalones van Harlan Coben. Nou ja, helemaal weg was Myron ook weer niet. Hij had gastoptredens in de young adult-serie die Coben startte over Mickey Bolitar, het zestienjarige basketballende neefje van Myron. En omgekeerd heeft Mickey een gastoptreden in Naar huis. Zo is de cirkel weer rond.

Voor de trouwe aanhang is Naar huis een feest van herkenning. Naast Myron en Win passeren ook oudgedienden als Myrons assistente Esperanza en Big Cindy weer opvallend de revue. Het is bijna jammer dat er geen illustraties in het boek staan, want nu moet de lezer zich zelf een voorstelling maken van hoe de forse Cindy in een krappe, paarse Batgirl-outfit eruitziet.

Coben weet als vanouds de droge humor te vermengen met de spanning, waarbij beide elkaar aanvullen in plaats van elkaar uit te sluiten. Die droge humor is het schild waarmee Byron zich beschermt tegen de buitenwereld, waardoor hij tegelijkertijd iets kleurloos krijgt. Je krijgt als lezer niet echt een beeld van wat hem beweegt, terwijl de serie wel om hem draait. Win is wat dat betreft een veel interessanter personage. Hij is een dandy, versiert vrouwen aan de lopende band om ze na één nacht achter te laten en beheerst diverse gevechtskunsten. Misschien realiseert Coben zich ook dat de kleurrijke Win meer mogelijkheden biedt. Hij laat in ieder geval enkele passages door Win in de ik-vorm vertellen.

De aanbevelingen op de voorkant van het boek liegen er niet om. ‘Koning van de plotwendingen’ zegt de Telegraaf en ‘Eén van zijn beste eindes’ volgens The Huffington Post. Als je dit letterlijk neemt, dan begin je met te hoge verwachtingen aan het boek. Coben heeft een goede plot bedacht voor Naar huis, maar deze onderscheidt zich niet van de plots die andere topauteurs construeren. Datzelfde geldt voor hoe Coben het verhaal laat eindigen. In dat einde wordt gelijk een tipje van de sluier gelicht wat de privélevens van de personages betreft. Het is de vraag wat Coben daar in een vervolgdeel mee gaat doen. En of dat weer vijf jaar op zich laat wachten.