Onnodige misleiding

Dertien mensen stappen ’s ochtendsvroeg in een luchtballon. Wat een pleziertochtje had moeten zijn, wordt een horrorvlucht. Ze zijn ervan getuige hoe een man een meisje vermoordt en zijn niet in staat om dit door te geven aan de buitenwereld. De moordenaar schiet vanaf de grond de bestuurder van de ballon dood, waarna de passagiers zonder enige ervaring moeten zien te landen, terwijl de moordenaar hen op een squad achterna zit. Op één vrouw na overleeft niemand de vlucht, maar zij kan de politie niet waarschuwen, omdat de moordenaar de jacht op haar inzet. De politie die het schijnbare ongeval onderzoekt, merkt dat er iets vreemds aan de hand is. Waar zijn bijvoorbeeld alle mobieltjes gebleven van de passagiers? En waarom ligt er hersenweefsel in de bestuurdersplaats van de mand, maar is de bestuurder nergens te bekennen? Hoe meer antwoorden er komen, hoe groter het raadsel wordt.  

Op de vlucht van Sharon Bolton begint eenvoudig. Een moordenaar laat een ballon neerstorten en jaagt daarna op de enige overlevende. Maar gaandeweg maakt Bolton de lezer duidelijk dat er veel meer aan de hand is. De zus van de overlevende vrouw heeft de vlucht niet overleefd. Door middel van flashbacks lezen we dat de zussen een getroubleerde jeugd hadden. Hun broer is uit zicht verdwenen na een ernstige gebeurtenis. De ene zus besluit daarop het klooster in te gaan en de ander gaat bij de politie, maar ze blijven contact met elkaar houden.

Bolton geeft de lezer met elke flashback een klein beetje meer informatie, zodat het lang een spel blijft om te ontdekken wat die informatie met de ballonvlucht te maken heeft. Tegelijkertijd wordt er steeds meer bekend over de moordenaar en dat het geen toeval is dat hij de ballon in het vizier heeft.  

Tot zover bouwt Bolton de spanning goed op en weet ze de lezer bij de les te houden. Helaas weet ze het verhaal niet op een overtuigende manier af te ronden. Bolton heeft gemeend om wat misleiding in het boek te stoppen. Daar is op zich niks mis mee, mits je het spel eerlijk speelt met je lezer. En daar slaagt Bolton niet in. De eerste misleiding wringt al, maar zou met een grimas nog te accepteren zijn. Maar daarna volgen misleiding twee, drie en vier en die worden steeds gekunstelder. Jammer, want daardoor doen ze afbreuk aan het verhaal. Had Bolton deze weggelaten, dan had het boek een betere indruk gemaakt.