Kleurloze karaktertekening, simpel verhaaltje

Dick Francis werd bekend door zijn paardenthrillers die hij gedurende bijna veertig jaar tot 2000 schreef. In 2006 pakte hij de draad weer op met zijn zoon Felix Francis. Samen schreven ze drie thrillers, tot Dicks dood in 2010. Op het spel is Felix' eerste thriller die hij alleen schreef.

Het verhaal wordt verteld door Nick Foxton, een voormalige jockey die na een ernstig ongeluk in de financiële sector is gaan werken. Tijdens een paardenrace wordt zijn collega Herb, die naast hem staat tussen een groot publiek, volgepompt met kogels. Tot zijn verrassing blijkt Nick de enige erfgenaam van Herb te zijn en hij laat er dan ook geen gras over groeien om de spullen van zijn vermoorde collega te doorzoeken. Daarbij doet hij vondsten die de politie zijn ontgaan en tezamen met allerlei informatie die hem als vanzelf wordt aangereikt door anderen, zetten die Nick op het spoor van een grote financiële fraude.

Een zoon kan wel de naam van zijn vader hebben, maar dat betekent niet dat hij ook automatisch diens talent heeft. Als de naam Francis niet op het boek zou hebben gestaan, zou het in het thrilleraanbod niet opgevallen zijn. Felix Francis is geen meester in het opzetten van een plot, zoals uit Op het spel blijkt. De verhaallijn dat de dood van Herb te maken zou hebben met clandestiene Amerikaanse gokkers raakt volledig ondergesneeuwd. Pas op het eind bedenkt Felix zich dat hij dat draadje ook nog moet afhandelen en doet dat vervolgens op een wijze die erg kort door de bocht is. De reden die Felix geeft voor een waarschuwingsbriefje in de zakken van Herb past niet in het verhaal. Op het eind van zijn verhaal haalt Felix het cliché van stal van de booswicht die alles bekent voor de hoofdpersoon wordt vermoord. En voor alles wat de booswicht niet bekent, laat Felix de andere personages wel een theorie bij elkaar fantaseren die de feiten moet verklaren.

De kleurloze karaktertekening past bij het simpele verhaal. Pas op het moment dat de huiselijke sores van Nick aan bod komen, vertonen de personages een sprankje van leven. Nick zelf blijft een stuiterbal die van gebeurtenis naar gebeurtenis vliegt zonder te weten wat hem overkomt. Felix hanteert een schrijfstijl waarbij hij Nick regelmatig commentaar laat geven op hetgeen gezegd wordt. Dat gaat dan in zinnetjes als: "Wat erg, dacht ik. Maar niet heus!" 

Op het spel is vooral geschikt voor mensen die nooit lezen en hooguit één keer per jaar tijdens de vakantie naar een thriller grijpen. De doorsnee thrillerlezer mag meer eisen aan een boek stellen.