De geschiedenis herhaalt zich

De schaduw van de stilte, het vorige avontuur van Bernie Gunther, krijgt nog een staartje in Pruisisch Blauw. Gunther krijgt van Erich Mielke, hoofd van de Oost-Duitse Stasi, de opdracht om één van de betrokkenen te vermoorden. ‘Ja, is goed. Doe ik,’ zegt Gunther, om vervolgens op de vlucht te slaan. Mielke had dat natuurlijk voorzien en zet Friedrich Korsch op zijn spoor. Gunther kent Korsch nog van 17 jaar geleden. In 1939 was Korsch de assistent van Gunther toen hij een moord moest oplossen op de Berghof, het buitenverblijf van Adolf Hitler. Een week voor Hitler daar zijn vijftigste verjaardag zou vieren, werd er op het balkon een man vermoord. Gunther werd enorm onder druk gezet om deze zaak tot een goed einde te brengen. De ervaring die Korsch uit deze zaak heeft opgedaan, helpt hem om 17 jaar later de jacht op Gunther in te zetten.

Net als in de andere boeken over Bernie Gunther, heeft Philip Kerr ook ditmaal meerdere verhalen met elkaar verweven: de moord op de Berghof in 1939 en de vlucht van Gunther in 1956. Wat er in 1939 is gebeurd, beslaat het grootste deel van het boek. Pruisisch Blauw is het twaalfde deel in de serie rondom de onkreukbare commissaris, die vasthoudt aan zijn eigen rechtschapen principes.

‘Jij bent de jager in het sprookje. Als de boze koningin jou zou opdragen om Sneeuwwitje mee te nemen naar het bos en haar hart uit het lichaam te snijden, zou je haar laten gaan en het hart van een varken mee naar huis nemen in een mooie doos met een lint eromheen.’

Dat krijgt Gunther van één van de personages te horen. Ook anderen confronteren hem met zijn integriteit die zwaar op de proef wordt gesteld tijdens het opkomende nazisme in Duitsland. Dat gebeurt op regelmatige basis. Zo vaak zelfs, dat Kerr nog moet uitkijken dat zijn held niet zo smetteloos wordt, dat hij iedereen ‘zum Kotzen’ de strot uitkomt.

Kerr heeft weer veel onderzoek verricht voor zijn boek, wat de geloofwaardigheid erg vergroot, ook al is het allemaal fictie. Er komen praktisch meer personen in het boek voor die echt hebben bestaan, dan fictieve personages. Achterin het boek is voor de geïnteresseerden een hele lijst met die personen opgenomen, inclusief hoe het hen vergaan is, voor zover bekend.

De geschiedenis herhaalt zich, blijkt op het eind van het boek, waar Kerr de verhaallijnen naadloos op elkaar aansluit. Niet alleen de geschiedenis herhaalt zich, maar Philip Kerr ook met zijn manier van schrijven. Maar dat doet hij iedere keer met zo’n variatie op het thema, dat het lezen een genoegen blijft.