Hebban recensie
Prima debuut
In 1972 verdwijnt een zesjarig jongetje in de mist op het Zweedse eiland Öland. Ondanks een intensieve zoektocht wordt zijn lichaam nooit gevonden. Na twintig jaar ontvangt de grootvader per post de sandaal die het jongetje destijds droeg. Reden voor hem contact op te nemen met zijn dochter Julia die er van overtuigd is dat haar zoontje nog leeft. Ze haast zich naar het eiland om uit te zoeken of ze gelijk heeft.
De titel Schemeruur slaat op het uur waarin het donker wordt en de mensen op het eiland Öland nog geen licht ontsteken, maar elkaar enge verhalen gaan vertellen. Twintig jaar na de verdwijning van zijn kleinzoon merkt de grootvader Gerlof dat hij nog steeds vasthoudt aan deze traditie. Samen met twee vrienden bepraat hij keer op keer de gebeurtenissen van destijds met als doel een aanwijzing boven water te halen die al die tijd over het hoofd is gezien. Ze hopen dit ook te doen door er veel met andere mensen over te praten. Eigenlijk menen ze wel te weten wie ervoor gezorgd heeft dat de kleinzoon is verdwenen: Nils Kant, een man die van geen kanten deugt en in 1945 van het eiland vluchtte nadat hij enkele moorden had gepleegd. Dat hij sindsdien nooit meer op het eiland is gezien is voor de oude mannen geen reden om te denken dat hij niet betrokken was bij de verdwijning.
Het praten van de oude mannen heeft effect. Als, na wat een ongeluk lijkt, de eerste dode valt te betreuren, wordt het al snel duidelijk dat er nog steeds iemand is die niet wil dat de verdwijning van de kleinzoon wordt opgelost.
Net als veel Scandinavische thrillers heeft Schemeruur een trieste sfeer. De personages hebben stuk voor stuk last van eenzaamheid: de grootvader Gerlof die weduwnaar is en amper bezocht wordt door zijn twee dochters die op het vasteland wonen, de moeder Julia die gescheiden is, verslaafd aan rode wijn en alleen staat in haar overtuiging dat haar zoon nog leeft, de moeder van Nils Kant die na zijn vlucht alleen is achtergebleven en jarenlang blijft hopen dat ze hem nog eens zal zien.
In afwisselende hoofdstukken vertelt Theorin wat Nils Kant al die jaren heeft meegemaakt. Ook zijn leven kent grote eenzaamheid. Hij leeft in havensteden in Zuid-Amerika en hoopt ooit nog eens terug te kunnen gaan naar Öland.
Schemeruur is het debuut van Johan Theorin, een man die in zijn jeugd elke zomer doorbracht op Öland. In het nawoord vertelt hij dat hij de plaatsen op Öland in het boek bedacht heeft. Het is zijn bedoeling om vier thrillers te gaan schrijven die zich op Öland afspelen, elk boek gekoppeld aan een seizoen.
Theorin kan trots zijn op zijn debuut. Goed verhaal, interessante personages, mooie dialogen.
Schemeruur is het herfstboek. Ik kijk al uit naar de volgende seizoenen.
De titel Schemeruur slaat op het uur waarin het donker wordt en de mensen op het eiland Öland nog geen licht ontsteken, maar elkaar enge verhalen gaan vertellen. Twintig jaar na de verdwijning van zijn kleinzoon merkt de grootvader Gerlof dat hij nog steeds vasthoudt aan deze traditie. Samen met twee vrienden bepraat hij keer op keer de gebeurtenissen van destijds met als doel een aanwijzing boven water te halen die al die tijd over het hoofd is gezien. Ze hopen dit ook te doen door er veel met andere mensen over te praten. Eigenlijk menen ze wel te weten wie ervoor gezorgd heeft dat de kleinzoon is verdwenen: Nils Kant, een man die van geen kanten deugt en in 1945 van het eiland vluchtte nadat hij enkele moorden had gepleegd. Dat hij sindsdien nooit meer op het eiland is gezien is voor de oude mannen geen reden om te denken dat hij niet betrokken was bij de verdwijning.
Het praten van de oude mannen heeft effect. Als, na wat een ongeluk lijkt, de eerste dode valt te betreuren, wordt het al snel duidelijk dat er nog steeds iemand is die niet wil dat de verdwijning van de kleinzoon wordt opgelost.
Net als veel Scandinavische thrillers heeft Schemeruur een trieste sfeer. De personages hebben stuk voor stuk last van eenzaamheid: de grootvader Gerlof die weduwnaar is en amper bezocht wordt door zijn twee dochters die op het vasteland wonen, de moeder Julia die gescheiden is, verslaafd aan rode wijn en alleen staat in haar overtuiging dat haar zoon nog leeft, de moeder van Nils Kant die na zijn vlucht alleen is achtergebleven en jarenlang blijft hopen dat ze hem nog eens zal zien.
In afwisselende hoofdstukken vertelt Theorin wat Nils Kant al die jaren heeft meegemaakt. Ook zijn leven kent grote eenzaamheid. Hij leeft in havensteden in Zuid-Amerika en hoopt ooit nog eens terug te kunnen gaan naar Öland.
Schemeruur is het debuut van Johan Theorin, een man die in zijn jeugd elke zomer doorbracht op Öland. In het nawoord vertelt hij dat hij de plaatsen op Öland in het boek bedacht heeft. Het is zijn bedoeling om vier thrillers te gaan schrijven die zich op Öland afspelen, elk boek gekoppeld aan een seizoen.
Theorin kan trots zijn op zijn debuut. Goed verhaal, interessante personages, mooie dialogen.
Schemeruur is het herfstboek. Ik kijk al uit naar de volgende seizoenen.
2
Reageer op deze recensie