Tussendoortje van Deaver grotendeels geslaagd

Het is half april als in een afgelegen weekendhuis bij een meer een jong stel wordt neergeschoten. Een laatste telefoontje naar 911 wordt afgebroken, maar duurt lang genoeg voor de politie om de herkomst te bepalen. Agente Brynn McKenzie wordt er ’s avonds op uit gestuurd om te kijken wat er aan de hand is. Bij aankomst treft ze nabij het huis een doodsbange vrouw aan die de overval heeft meegemaakt. McKenzie en de vrouw vluchten door de bossen, op zoek naar hulp en achternagezeten door twee mannen die geen getuigen achter willen laten.
In een interview op zijn website legt Deaver uit hoe hij ertoe kwam om dit boek te schrijven. Enkele jaren geleden hadden een paar fans geklaagd dat hij maar één boek per jaar schreef, en dat ze dat in een paar dagen uit hadden. Kon Deaver niet wat meer boeken schrijven? Deaver is de uitdaging aangegaan en Schijnbeweging is daarvan het resultaat. Het is een boek geworden zonder zijn vaste personages Kathryn Dance of Lincoln Rhyme. In het interview zegt Deaver dat het wel enkele jaren kan duren voor hij weer twee boeken in een jaar aflevert. De eerstvolgende is Roadside crosses dat in Nederland in september 2009 verschijnt, met Kathryn Dance in de hoofdrol, gevolgd door een Lincoln Rhyme-titel in 2010.
Heeft een tussendoortje van Deaver wel dezelfde kwaliteiten als een jaarlijkse Deaver? In het geval van Schijnbeweging voor het grootste deel wel. Het eerste kwart van het boek komt moeizaam op gang en lijkt het alsof Deaver haastwerk heeft gehad. De plot richt zich dan voornamelijk op de jacht op de twee vrouwen in de bossen. Maar na ruim honderd bladzijden krijgt het boek veel meer body. Personages krijgen achtergronden en Deaver creëert enkele subverhaallijnen. Tegelijkertijd zet hij als vanouds de lezer geregeld op het verkeerde been met zijn plotwendingen. Dit houdt Deaver vol tot het eind van de jacht in de bossen.
Doorgaans spelen de verhalen van Deaver zich in een paar dagen af, maar dat lukte niet met Schijnbeweging. Na de jacht in de bossen moet er nog het een en ander afgehandeld worden, waaronder een motief voor de moord op het stel in het weekendhuis. Deaver heeft in het boek enkele weken nodig om zijn plot goed af te werken. De manier waarop het een en ander afgehandeld wordt, kost Deaver een ster. De plotwendingen in het laatste deel zijn soms wel erg geforceerd en verklaringen en ontdekkingen komen teveel uit de lucht vallen om acceptabel te zijn. Ook blijkt af en toe dat Deaver het spel niet helemaal eerlijk heeft gespeeld met de lezer door bijvoorbeeld bepaalde zaken niet in dialogen op te nemen, waar zeker door de personages onderling over gesproken moet zijn.
Schijnbeweging is daarmee een boek met de bekende spanning en plotwendingen van Deaver, en zelfs met meer tijd voor subverhalen en achtergronden van zijn personages dan gewoonlijk, maar met een plot die achteraf te gekunsteld blijkt.