Voortkabbelend verhaal zonder drukte

DCI Banks is aan het nagenieten van zijn vakantie in Umbrië met zijn Italiaanse vriendin terwijl zijn team met een paar opmerkelijke zaken te maken krijgt. Inspecteur Annie Cabbot mag zeer tegen haar zin de diefstal van een dure tractor van een rijke hobbyboer onderzoeken. Brigadier Winsome Jackman wordt geconfronteerd met de vondst van bloed, botstukjes en hersenen in een verlaten vliegtuighangar. Zodra Banks van deze zaken hoort, besluit hij eerder van vakantie terug te komen dan hij gepland had. Hij is ervan overtuigd dat de zaken van de gestolen tractor en het bloed in de hangar met elkaar te maken hebben, want wat is de kans dat zoiets tegelijkertijd gebeurt? De buurjongen van de rijke hobbyboer lijkt de voor de hand liggende verdachte van de diefstal te zijn. Hij kan echter niet verhoord worden, omdat hij spoorloos verdwenen is. Zelfs zijn vriendin weet niet waar hij is. Banks realiseert zich al snel dat hij op het spoor is gekomen van iets groters dan hij in eerste instantie gedacht had.

Slachthuisblues is inmiddels het 22e boek van Peter Robinson rondom zijn creatie Alan Banks, een serie waar hij in 1987 mee begon. Wat is het succes van deze reeks? Aan de hand van dit boek, lijkt dit te komen door het feit dat Robinson een schrijfstijl heeft die het verhaal op een bijna hypnotiserende wijze laat voortkabbelen. Bij Robinson is geen sprake van gekunstelde plotwendingen of een over de top ontknoping die niemand ziet aankomen. Zelfs een lugubere scène in zijn boek waarin een menselijk lijk tussen de kadavers wordt gevonden, wordt op een kalme manier zonder effectbejag gebracht.

Wat prettig is bij Robinson, is dat de politie de juiste conclusies trekt uit de diverse aanwijzingen. De lezer hoeft zich dus niet groen en geel te ergeren aan het speurwerk omdat hints niet opgevolgd worden, zoals in sommige andere boeken wel het geval is. Dat de uiteindelijke oplossing van de zaak niet echt een verrassing is, doet geen enkele afbreuk aan het boek. Robinson weet het verhaal voor het grootste deel rond het politiewerk te centreren. Natuurlijk hebben zijn politiemensen ook privélevens en besteedt Robinson daar aandacht aan, maar het vormt niet de hoofdmoot van zijn boek. Het is eerder een aanvulling op een niet al te complexe, maar gedegen plot.

Slachthuisblues zal door zijn onopvallendheid niet lang in het geheugen blijven hangen, maar dat hoeft ook niet. Voor een boek voldoet het aan de voorwaarde dat het de lezer een aantal aangename uurtjes bezorgt. Soms moet je niet meer verlangen van een boek.