Van In kan beter met pensioen

"‘Hoeveel mensen werden '’s ochtends wakker met de gedachte: ik heb zin om iemand te vermoorden?"’ Aldus begint Solo van Pieter Aspe.

Victor Deleeuw lijkt het wel interessant om mensen te vermoorden. Gewoon, zoals dat tegenwoordig heet, omdat het kan. En dus besluit hij seriemoordenaar te worden. Commissaris Van In heeft er zijn handen vol aan. De burgemeester van Linkebeek wordt onthoofd gevonden, en hij is nog maar het eerste slachtoffer. Het vermoeden bestaat dat het een politieke moord is. Als er nog meer slachtoffers vallen, wordt besloten om een vrouwelijke profiler in te schakelen, wat tegen het zere been van Van In is.

Aspe laat in Solo enkele Belgische kwesties de revue passeren, zoals de taalstrijd en de moeite die het kost om een nieuw kabinet te vormen. De trouwe lezers van Aspe zien verder zijn bekende hoofdpersonen weer voorbijkomen, zoals commissaris Van In, zijn vrouw Hannelore en zijn collega Versavel.
Commissaris Van In wordt een aantal malen in het boek de beste speurder van België genoemd, maar dat zal ironisch bedoeld zijn. In dit boek brengt hij weinig terecht van het speurwerk. De gevolgtrekkingen die naar de moordenaar leiden, worden niet door hem gemaakt. Terwijl hij de ene sigaret na de andere opsteekt en tussendoor de nodige Duvels achteroverslaat, moet hij knarsetandend toezien hoe anderen wel succes boeken.Het politiewerk is niet het interessantste deel van Solo. De manier waarop de dader wordt gevonden is te makkelijk en niet overtuigend. Solo is pas intrigerend op de momenten dat Aspe de lezer vertelt wat Victor Deleeuw allemaal meemaakt en met zijn slachtoffers uitvoert. Dat zijn de passages die het boek redden.
Van In doet er beter aan eens over zijn pensioen na te denken.