Doorzichtige plot

Verbeecks tweede historische thriller speelt opnieuw in de begijnhof van Lier, met grootjuffrouw Amandine en juffrouw Catharina in de hoofdrollen. Van het eerste boek krijgt de lezer mee dat er destijds een moord is gepleegd en dat Amandine als enige weet wie de dader is. Catharina werd in het eerste boek verkracht. Aan het begin van Spreeuwenjong blijkt ze daardoor zwanger te zijn en wil ze de vrucht aborteren, maar daarvoor is de foetus al te groot. Er blijft niets anders over dan proberen te verbergen dat ze zwanger is.
Catharina is niet de enige met geheimen. Zo herbergt de begijnhof een vrouw met boulimia die zichzelf verwondt zodat de andere begijnen dit aanzien voor stigmata. Ze wil mensen uit haar huis weren, omdat ze een ander persoon verstopt. Een aanstaande bruidegom deelt liever zijn bed met zijn Engelse secretaris dan met zijn bruid die nog in de begijnhof woont.
Al deze draadjes komen op een nacht samen als een huis in de begijnhof afbrandt en daar later een lijk wordt gevonden met een mes in de rug.
Verbeeck heeft jeugdboeken geschreven en dat is te merken aan Spreeuwenjong. De personages worden simpel neergezet en het plot is van dik hout zaagt men planken. Verbeeck heeft een intrige bedacht dat zeer doorzichtig is. Je merkt als lezer gelijk welk feit wanneer bekend moet worden, welk personage wanneer een andere moet ontmoeten en welke informatie dan uitgewisseld moet worden. En dat gaat in grote vaart: zodra een broodnodige scene geweest is, wordt direct overgestapt op de volgende. Alles is ondergeschikt aan het plot dat gevolgd moet worden. Als het plot dat waard zou zijn, zou dat nog minder erg zijn. Helaas ontbreekt de spanning in dit boek. Het plot is op zijn best een aardige poging om een verhaal te vertellen, maar niet overtuigend genoeg om van een goed boek te spreken. Dit wordt nog eens bevestigd door het slordige en onbevredigende einde waarin een aantal zaken wordt afgeraffeld.
Een pluspunt van het boek is dat Verbeeck allerlei historische termen in het boek verweeft en die zo’n context geeft, dat ze ze niet hoeft uit te leggen aan de lezer, ook al heeft die nog nooit van die termen gehoord. Alleen is dit niet voldoende om ‘literaire thriller’ op de voorkant te zetten; een term die onderhand zijn waarde heeft verloren.