Gemoedelijke detective

Ruim twintig jaar na het eerste boek in de alfabetreeks over de privédetective Kinsey Millhone is Grafton inmiddels bij de T aanbeland, met op de achterkant een citaat uit een Crimezonerecensie, maar dat betreft een vorig deel. Zo’n gedwongen titel kan soms lastig zijn in de vertaling. Persoonlijk vind ik ‘tevergeefs’ niet mooi gevonden. Mijn voorkeur zou uitgaan naar ‘tegenstand’ of zelfs ‘toegangsverbod’. Deze sluiten beter aan bij de inhoud.
In de wereld van Millhone zijn de twintig jaar teruggebracht tot vijf jaar. T staat voor tevergeefs begint in december 1987.
Millhone en haar huisbaas Henry ontdekken dat hun chagrijnige, oude buurman gevallen is en hulp behoeft. De enige familie die de oude man heeft is een achternicht die 5000 kilometer verderop woont en andere zaken aan haar hoofd heeft. De achternicht stelt Solana Rojas aan om haar oudoom te verzorgen. Dit lijkt een goede regeling, maar Millhone komt er langzamerhand achter dat er iets niet pluis is met Rojas. Dat weet de lezer eerder dan Millhone, omdat Grafton in de hoofdstukken waarin Millhone niet zelf aan het woord is, vertelt hoe Rojas al van kinds af aan een profiteur is. Rojas heeft de identiteit van een verpleegster aangenomen om bejaarden te kunnen verzorgen terwijl ze ondertussen probeert hun kostbaarheden af te troggelen.
Met zo’n gegeven blijf je als privédetective dicht bij huis. Zo ook in dit boek. We volgen Kinsey als ze een wasje draait, of af en toe naar kantoor gaat om wat rekeningen te betalen. Tussen de bedrijven door doet ze wat kleine klusjes, zoals een dagvaarding of een uitzettingsbevel afgeven.
Ik heb nog nooit een Grafton gelezen, maar te oordelen naar dit boek sluiten deze klusjes prima aan bij de competenties van Millhone. Naast het gebeuren met haar buurman krijgt ze één belangrijke zaak, namelijk een letselschadegeval. Een echtpaar is bovenop een vrouw geknald die met haar auto een foute manoeuvre maakte en klaagt haar aan wegens geleden schade. Al snel rijst de vraag of de echtpaar het ongeval niet uitgelokt heeft. Het kost Millhone heel wat tijd voor ze doorheeft waar ze de nodige getuigen kan vinden. Ze is nog wel zo eerlijk om toe te geven dat ze behoorlijk aan het blunderen is.
Met dit soort kleine zaakjes en de situatie met haar buurman is dit een huishoudelijke en gemoedelijke detective geworden. Het verhaal ontplooit zich in een kalm tempo. Pas op het eind gooit Grafton er een paar schrikeffecten tegenaan, waarschijnlijk om het gebrek aan spanning in de rest van het boek goed te maken. Al met al is dit boek een aardige tijdsbesteding, maar zal het na het lezen geen noemenswaardige indruk achterlaten.