De daling wordt vroeg ingezet

Dat Ludwig Licht na zijn avonturen in Ten noorden van het paradijs in een ander land zou opduiken, is geen verrassing. Maar dat het Georgië zou zijn, lag niet zo voor de hand. Alhoewel… Opgegroeid achter de Muur heeft Licht ook Russisch geleerd en met die taal kan hij zich in Georgië redden. En het Amerikaanse beveiligingsbedrijf waar hij voor werkt, heeft ook een vestiging in de hoofdstad Tbilisi, dus waarom niet?

Licht speelt voor chauffeur voor Pauline Hollister, een vrouw van wie niet bekend is aan welke kant ze staat. Maar voor Licht dat kan achterhalen, verdwijnt Hollister en laat ze een paar aanwijzingen achter die meer over haar onthullen. Licht moet haast maken om die aanwijzingen op te volgen, want een terroristische aanslag in de hoofdstad zet alles op scherp en dreigt Georgië in een oorlog met Rusland te storten. De opdracht waar Licht voor komt te staan lijkt onmogelijk.

‘De tijd, dacht Ludwig, had steeds meer weg van een net dat zich sloot. Het leek wel of zijn leven, dat hem altijd was voorgekomen als een eeuwigheid, zich in feite in een paar dagen had afgespeeld. Alles werd samengeperst.’

Het is niet voor niets dat Ludwig dat denkt. In Ten oosten van de afgrond, het laatste deel van de windroos rondom Ludwig Licht, blijken oude bekenden uit vorige delen weer hem gewoon gevolgd te hebben op zijn reis van Duitsland, via Amerika naar Georgië. Zijn zoon Walter heeft zelfs besloten dat er een boek moet zitten in alles wat zijn vader heeft meegemaakt, en werpt zich nu op als een blok aan een been.

Ten oosten van de afgrond is een ander soort boek geworden dan de eerste drie delen van de serie. In die eerste delen draaide het vooral om het verhaal op de voorgrond en liet Thomas Engström doorschemeren dat er op de achtergrond een nog groter verhaal speelde dat het hele kwartet omvatte. Ten oosten van de afgrond is duidelijk het slotdeel van de serie. Engström zet de daling al behoorlijk vroeg in, zodat de lezer al snel weet dat het nooit meer zo zal worden als voorheen.

Het verhaal zelf lijkt niet meer zo’n grote rol te spelen. Het lijkt er Engström meer om te gaan om de poppetjes (op een soms geforceerde manier) bij elkaar te krijgen voor het eindspel. Licht zelf probeert zo nuchter mogelijk te blijven en mijmert vooral over wat het leven voor hem in petto heeft. In hoeverre overkomt het leven je en in hoeverre heb je er zelf de hand in? Het antwoord is aan Licht.