Humorloze klucht

Commissaris Montalbano heeft voor vrienden een huis gehuurd aan zee om de vakantie door te brengen. Op een dag verdwijnt hun zoontje onder het huis, waarna men ontdekt dat er nog een verdieping begraven zit in het zand. Die verdieping had niet aan huis gebouwd mogen worden, maar Camilleri legt uit dat dit soort praktijken normaal is op Sicilië. De verdieping wordt toch gebouwd, waarna later hiervoor legalisering wordt aangevraagd. In het onderste deel van het huis wordt een kist gevonden met daarin het lijk van een jonge vrouw die zes jaar geleden verdwenen was. Zuchtend onder de hitte en vaak gekleed in niet meer dan een onderbroek of zwemkleding probeert Montalbano te achterhalen wat er destijds gebeurd is.
De boeken van Camilleri vallen op door de humor die hij erin stopt. Humor is afhankelijk van je persoonlijke smaak. Als je van de stijl van Camilleri houdt dan kun je dit boek surrealistisch noemen. Zo niet, dan is het één en al flauwe meligheid. Een receptionist bij de politie die allerlei taalfouten zoals optelefoneren maakt. Een dokter die Montalbano toestaat niet meer dan vijf vragen te stellen over het lijk dat gevonden is. Een verdachte die tijdens het verhoor opeens zwijgt en alleen nog maar in gebarentaal vragen beantwoordt. Een officier van justitie die wordt wijsgemaakt dat het slachtoffer een prachtige tweelingzus heeft in de hoop dat hij de ouders op de hoogte gaat stellen van de vondst van het lijk (en hoe dat uitpakt is zo mogelijk nog absurder). Nogmaals, je moet ervan houden. Het werkt in ieder geval niet op míjn lachspieren.
Camilleri heeft een klucht gemaakt van Verstikkende zomerhitte. Er is geen andere omschrijving te bedenken van de manier waarop de personages met elkaar omgaan en de dwaze leugens die ze elkaar vertellen.
Het verhaal op zich is ook niet goed te noemen. Behalve het onderzoek heeft Camilleri ook een subverhaal toegevoegd over een dodelijk ongeval op een bouwplaats. Montalbano gaat zich hier ook in verdiepen zonder dat het goed afgehandeld wordt. Dat geldt ook voor het hoofdverhaal. Als je het boek bijna uithebt, moet er nog een ontknoping komen en weet je dat er helemaal geen ruimte meer is om het een en ander af te ronden. Dat gebeurt dan ook niet. Ik heb zelden zo’n abrupt einde gelezen als in Verstikkende zomerhitte.
De onzin houdt niet op bij de inhoud, ook de omslag kan er wat van. Bloedstollend spannend? Literaire thriller? Montalbano een man van vlees en bloed? Zeker is dat de teksten op de omslag, net als de inhoud van het boek, met een flinke korrel zout moeten worden genomen.