Chicklit meets thriller

Freddie Verton is een 22-jarige vrouw die haar leven nog niet helemaal op de rails heeft. Met twee huisgenoten bewoont ze een tweekamerappartement in Londen, waar ze hoopt door te breken als journalist. Maar voor de meeste artikelen en columns die ze schrijft, ontvangt ze geen geld, dus moet ze tegen haar zin de kost verdienen door in een koffietent te werken.

Op een dag loopt ze Nasreen Cudmore tegen het lijf, een oude schoolvriendin die inmiddels bij de politie werkt en die ze al jaren niet meer heeft gezien. Via een trucje weet Freddie op een plaats delict te arriveren waar Cudmore naartoe geroepen is. Er is een man vermoord, een internettrol die via social media anderen beledigt en lastigvalt. Freddie denkt op Twitter de moordenaar te hebben gevonden, maar de politie is daar niet van overtuigd. Omdat er bij de politie weinig kennis over Twitter is, mag Freddie evenwel ook aan de moordzaak meewerken.

Al gelijk in het begin laat Angela Clarke in Volg mij zien dat ze het niet zo nauw neemt met de geloofwaardigheid van haar boek. Op een kinderlijke manier die niet zou misstaan in Suske & Wiske weet Freddie zich toegang te verschaffen tot het huis waar een moord gepleegd is. Als ze later alsnog ontdekt wordt, volgt er geen straf. Freddie wordt als burger juist toegevoegd aan het politieteam, omdat ze enkele ‘wijsheden’ heeft geuit over Twitter, die niet meer zijn dan basiskennis die elke twitteraar bezit. Bij de politie mag echter niemand op social media en weet niemand iets van Twitter, vandaar dat Freddie zich als social media-expert ook met de moordzaak mag bemoeien.

Dan begint het onderzoek. De politie volgt elke absurde theorie die in haar hoofd opkomt en is doof voor de aanwijzingen die via Twitter worden doorgegeven en die alleen door Freddie als authentiek worden opgevat. Je zou als lezer dolgraag willen ingrijpen, maar het enige dat je kunt doen is lijdzaam toekijken hoe Angela Clarke dit allemaal na wat ongelukkige zijsprongen in het verhaal naar een al eveneens ongeloofwaardig einde weet toe te werken.

Doordat Volg mij voor het grootste deel vanuit de gezichtspunten van Freddie en de net zo oude Nasreed wordt beschreven, doet het boek denken aan een titel uit het chicklitgenre, waarin jonge vrouwen los van elke logica doldwaze avonturen beleven. Clarke lijkt met Volg mij vanuit dat genre een overstap te willen maken naar de thriller. Chicklit meets thriller, maar de chicklit wint.