Aanklacht tegen mannen die vrouwen lastigvallen

Aan het eind van een avondje stappen in het café waar haar vriendin Bonnie werkt, krijgt journaliste Harper McClain een telefoontje van persfotograaf Miles: er is een lichaam gevonden. Harper spoedt zich er naartoe en komt erachter dat Naomi is vermoord, een jonge rechtenstudente die een bijbaantje had in hetzelfde café.

De meest voor de hand liggende verdachte moet iemand uit de naaste kring zijn, denkt Harper. Maar wie? Bonnie had een tijdelijke breuk met haar vriendje Wilson Shepherd, die korte tijd na de ontdekking van het lichaam door de politie wordt opgepakt, terwijl hij met een pistool in de hand roept dat hij niet de dader is. Een andere mogelijkheid is Peyton Anderson, die al eens een contactverbod met haar had gekregen vanwege stalken en wiens vader zo machtig is, dat hij de krant kan breken. Of is het toch Fitz, de baas van het café en die zich in een dronken bui al eens opgedrongen had aan Naomi?  

Voor het te laat is is het tweede boek over misdaadjournaliste Harper. In het eerste deel werd al duidelijk waarom zij voor dit beroep gekozen heeft. Toen Harper elf jaar oud was, werd haar moeder vermoord. De dader werd nooit gevonden. Dit speelt nog steeds een grote rol in het leven van Harper, en ze denkt er nog vaak aan, al was het maar omdat een onbekend iemand in deel een én in dit boek bij haar inbreekt en boodschappen voor haar achterlaat.  

Harper is een behoorlijk opdringerige journaliste, die niet snel loslaat. Ze laat haar scrupules niet in de weg zitten van een leuk artikel. Dat hoort natuurlijk bij het vak, maar het maakt Harper niet tot een aangenaam persoon. Ze klaagt nogal vaak over hoe ze door de politie wordt afgescheept. Tegelijkertijd is het verbazingwekkend hoe vaak de personages zich tot haar wenden in het boek in plaats van tot de politie, ook al wordt daar iedere keer een zwakke verklaring voor gegeven.  

Als misdaadverhaal stelt Voor het te laat is niet zoveel voor. Al vanaf het begin is het duidelijk wie de dader is, en is het wachten tot er een kwartje valt bij de personages. Als dat kwartje dan eindelijk geland is, komt Christi Daugherty met geforceerd bewijs op de proppen om de beschuldiging te kracht bij te zetten.  

Daugherty is zelf misdaadjournaliste geweest en heeft in haar carrière veel misdrijven gezien, waarbij de partner de dader was. Ook was haar moeder slachtoffer van huiselijk geweld, zoals ze in het nawoord schrijft. Voor het te laat is is dan ook opgedragen aan alle vermoorde vrouwen die op pagina 6 van de krant terechtkwamen. Een mooie opdracht, maar Daugherty heeft iets te veel mannen opgevoerd die niet willen deugen, met vrouwen als slachtoffer als tegenhanger. Dat had genuanceerder gekund. De wereld is niet zo zwart/wit als krantenpapier.