Vulkaan begint veelbelovend met een beschrijving van hoe ongemakkelijk Proust zich in zijn nieuwe omgeving voelt. Maar vanaf het eerste lijk ontspoort het verhaal volledig.

In Vulkaan van de Belgische schrijver Guido Eekhaut zijn de vrouw en dochter van Jack Proust omgekomen in een auto-ongeluk. Hij wordt ervan verdacht hier de hand in te hebben gehad, omdat hij zou hebben geweten dat de auto in slechte staat verkeerde. Zijn advocaat raadt hem aan een paar weken vakantie te nemen op Tenerife.
Het boek begint als Proust het hotel betreedt waar hij geruime tijd zal doorbrengen. Dit is onder andere te wijten is aan de vulkaanuitbarsting op IJsland, waardoor in 2010 al het vliegverkeer kwam stil te liggen. Proust voelt zich ongemakkelijk in het hotel en dat wordt er niet beter op als er een lijk wordt gevonden. Richter, een politieman die in het hotel verblijft, wil zich dadelijk met deze zaak bemoeien. Als Richter verneemt dat Proust bij de MI5 werkt, laat hij hem meedoen met het onderzoek. En alle hulp is nodig, want de slachtoffers vallen bij bosjes. Kunnen Richter en Proust de seriemoordenaar nog stoppen?
Eekhaut heeft met een vorig boek de Hercule Poirotprijs gewonnen. Het lijkt alsof de redacteur van Vulkaan na een bladzijde of 50 dacht dat het dan wel snor zat met dit boek en hij de rest niet meer gelezen heeft. Helaas. Vulkaan begint veelbelovend met een beschrijving van hoe ongemakkelijk Proust zich in zijn nieuwe omgeving voelt. Maar vanaf het eerste lijk ontspoort het verhaal volledig. Het is onmogelijk om dit verhaal te lezen zonder je om de paar bladzijden af te vragen wat dit moet voorstellen. Twee mannen met een politieachtergrond die besluiten om een plaats delict te verstoren en een lijk te verplaatsen omdat anders de hotelgasten verontrust zouden worden? De politie op Tenerife die zelfs na drie moorden nog geen enkele aanleiding ziet om langs te komen voor een onderzoek? Het is knulligheid troef in Vulkaan. Eekhaut jaagt er flink wat lijken doorheen, zonder dat echt duidelijk wordt waarom. De meeste slachtoffers krijgen niet eens een naam van hem. Tegen het eind van het boek krijgt Proust zomaar opeens een inval wie er achter die moorden zou kunnen zitten. En vervolgens wordt er een motief voor de slachtpartij in het hotel op Tenerife gegeven, dat te absurd voor woorden is.
Het wonderbaarlijkste is nog wel dat Eekhaut een echte uitgeverij voor dit boek heeft kunnen vinden. Dergelijke kwaliteit vind je meestal alleen bij printing-on-demand-uitgeverijen waar geen enkel boek geredigeerd wordt.