Onnodige plotwending vermoordt het verhaal

Zes eerstejaarsstudenten aan de universiteit van Oxford besluiten om wekelijks een zelfbedacht spel te spelen. De verliezer van het spel moet een beschamende opdracht uitvoeren, die door de anderen is bedacht. Opgeven is een optie, maar dat betekent dat je helemaal uit het spel ligt. Degene die als laatste overblijft, wint het geld dat door alle spelers is ingelegd om aan het spel mee te mogen doen.
De eerste weken valt het beschamende karakter van de opdrachten nog mee, maar langzamerhand komt het besef dat ze wat vernederender moeten worden als men wil dat deelnemers stoppen met het spel. De opdrachten worden steeds erger, totdat het onvermijdelijke gebeurt en er een slachtoffer valt. Maar dat betekent nog niet het einde van het spel.

Zwart krijt  is het debuut van Christopher J. Yates. Het boek speelt veertien jaar later dan de start van het spel en wordt verteld door een van de deelnemers, die in het begin nog anoniem blijft. De verteller is behoorlijk beschadigd en leeft als een kluizenaar in New York. Allerlei voorwerpen dienen als geheugensteuntjes voor de verteller om de meest basale, dagelijkse taken uit te voeren. Dan wordt de verteller opgebeld door een van de deelnemers van destijds en gaat de nachtmerrie verder, terwijl de lezer langzaam inzicht krijgt in wat zich destijds allemaal afgespeeld heeft.

Zoals de achterflap al vermeldt, heeft Zwart krijt  overeenkomsten met De verborgen geschiedenis  van Donna Tartt, waarin de handelingen van een paar studenten leiden tot moord. Zwart krijt  is voornamelijk een psychologische thriller, waarbij de onderlinge verhoudingen in een vriendengroep behoorlijk op de proef worden gesteld, omdat er verschil van mening bestaat of men loyaal moet zijn aan elkaar of aan het spel. Omdat het verhaal verteld wordt door een nerveus wrak heb je als lezer al een vermoeden welke kant de gebeurtenissen van destijds opgaan en is het wachten op het moment dat de ramp zich voltrekt.

Tot bijna aan het einde toe weet Yates de lezer in een greep te houden. Maar in de laatste twintig bladzijden gooit hij er nog een plotwending tegenaan die afbreuk doet aan het hele verhaal en onnodig is om het boek af te ronden. Het lijkt erop dat Yates op het eind nog even een konijn uit de hoge hoed wilde toveren, maar dat konijn past slecht bij het verhaal. Een subtiel einde had meer in de lijn der verwachting gelegen en had meer recht gedaan aan al het voorgaande.