De waarheid is soms meer bizar dan fictie

Bij het lezen van sommige verhalen denk je: dat een schrijver dit allemaal bij elkaar verzonnen krijgt. Bij het lezen van het boek van Karin Bloemen bekruipt je hetzelfde gevoel en vervolgens kom je tot het besef dat dit verhaal waargebeurd is: onvoorstelbaar. De werkelijkheid is soms meer bizar dan fictie. Het verhaal begint met het ziekenhuisverblijf van Bloemen in verband met het krijgen van twee nieuwe knieën. Ze zal opnieuw moeten leren lopen en voelt zich angstig over deze revalidatie.  

“Trillend van de zenuwen probeer ik overeind te komen. Ik moet me overgeven, me niet verzetten, ik weet het. Maar dat is voor mij nou net een van de allermoeilijkste dingen die er zijn.”  

De onzekere gevoelens die bij haar opspelen, zorgen ervoor dat de herinneringen uit haar jeugd weer naar bovenkomen. Ze besluit nog een laatste keer af te dalen in haar verleden en haar ware verhaal op te schrijven. Het gezin van Bloemen bestaat uit haar ouders en twee zussen: Yolanda en Annelies. Op een dag is haar vader weg en Karin weet en begrijpt niet waarom. Een tijdje later staat de moeder van Karin de kinderen op te wachten uit school, omdat ze een mededeling voor de kinderen heeft.  

“Jullie weten dat ik de laatst tijd veel contact heb gehad met Ben Kuijt, de fotograaf. Hij wordt vanaf nu jullie nieuwe papa”.

 
Vanaf het moment dat Ben Kuijt onderdeel van het gezin Bloemen wordt, heeft hij grote invloed op de onderlinge relaties en de sfeer. Hij bepaalt wat wel en niet is toegestaan en wordt kwaad als hier niet naar wordt geluisterd. Karin en haar zussen hebben geen privacy meer en Ben Kuijt gaat steeds een stapje verder met het terugdringen van hun privacy tot het moment dat hij daadwerkelijk overgaat tot het misbruik en dit een zeer lange periode volhoudt zonder dat iemand ingrijpt. Hij maakt de kinderen wijs dat dit ook is wat zij willen, dat ze het fijn vinden en dat ze het aan niemand mogen vertellen. Zo gaan er jaren voorbij.  

Het verhaal leest vlot weg en is knap geschreven. De hoofdstukken spelen zich wisselend in het heden en verleden af. Dit geeft het verhaal een extra laag, omdat duidelijk wordt wat voor invloed de gebeurtenissen uit het verleden hebben op het heden. Ook al is dit boek geschreven door een volwassene, de gebeurtenissen die in de jeugd plaatsvinden zijn vanuit het perspectief van het kind geschreven. Hierdoor krijg je antwoord op vragen die mensen die dit (gelukkig) nooit hebben meegemaakt, zich misschien afvragen, zoals: waarom zeg je niets tegen andere mensen? En hoe kan het dat de periode van misbruik zo lang duurt? Het maakt duidelijk dat mensen die misbruikt zijn of worden, slachtoffer zijn en geen schuld hebben aan de gebeurtenissen. Dit is een boodschap die belangrijk is voor Bloemen en helder uit het verhaal naar voren komt.  

Dit verhaal biedt handvatten aan mensen die zelf of in hun nabijheid te maken hebben of hebben gehad met misbruik. Daarnaast is het onvoorstelbaar hoe goed Bloemen zich staande heeft gehouden, toen en nu, tijdens deze heftige en langdurige periode in haar jeugd. Daarom alleen al is het meer dan de moeite waard om dit boek te lezen en bewijst Karin Bloemen met dit boek dat eerlijkheid het langst duurt.