Het is oké, om niet altijd oké te zijn

‘Voor ik je laat gaan’ is een zwaar verhaal over rouwverwerking, verder gaan na een scheiding, omgaan met depressie en het bijstaan van je kinderen door een moeilijke tijd. Veel onderwerpen waar men niet graag over praat, maar die wel een enorme impact op levens hebben. In het voorwoord wordt meteen vermeld dat de onderwerpen die aan bod komen triggers kunnen zijn voor sommige mensen. Deze waarschuwing is niet onnodig want deze zeer pijnlijke en emotionele onderwerpen komen vanaf de eerste bladzijde aan bod.

Het verhaal begint 2 jaar na de scheiding van Yasmen en Josiah, welke kwam na het overlijden van een geliefd familielid en hun stilgeboren zoontje. Ze gaan echter nog goed met elkaar om, ze nemen het co-ouderschap over hun 2 kinderen erg serieus en runnen nog steeds hun restaurant samen. Maar wanneer Josiah opnieuw begint te gaten komen er oude gevoelens bij zowel hem als Yasmen omhoog en realiseren ze zich dat ze nog steeds met hun verdriet en hun verleden moeten dealen.

Het boek laat heel mooi zien dat deze verwerking er voor iedereen anders uitziet. Het is ingewikkeld, er bestaat geen goede of foute manier, hoewel dat soms wel zo kan voelen. Mensen kunnen dichtklappen en zich terugtrekken, angstig worden en het leven zelfs niet meer zien zitten. En ook hierbinnen zit nog weer zoveel nuance. De quote “Het is oké, om niet altijd oké te zijn” komt regelmatig terug en greep me telkens weer bij de keel. Het maakt niet uit hoe je je verdriet uit, als je maar een manier vindt om ermee om te gaan.

Toch was er een ondertoon waardoor ik me niet helemaal in het verhaal kon verliezen. Zo kon ik er niet helemaal bij dat dit verhaal zich 2 jaar na de scheiding plaats vindt. Emoties spelen zo snel en hoog op dat het lijkt alsof ze nog maar net uit elkaar zijn. Er wordt gesuggereerd dat bij beide deze gevoelens nu voor het eerst weer op spelen. Is er nooit iets in die 2 jaar tijd gebeurd? Ook vond ik dat er een te groot deel van het verhaal zich alleen richtte op de fysieke aantrekking tussen Yasmen en Josiah. Dit voelde enorm leeg en deed hun emotionele band teniet. Dit werd later gelukkig wel weer rechtgetrokken. Daarom krijgt het boek van mij alsnog 3,5 sterren.