Verhaal of illusie over de liefde?

In "Julia Schoch. Het liefdespaar van de eeuw" wordt de levensloop van een schrijfster blootgelegd die haar wortels in de DDR heeft. In deze autobiografische fictie begint ze haar verhaal met het vastbesloten plan om bij haar man weg te gaan. Dit voornemen vormt de leidraad voor een terugblik op hun eerste ontmoeting, die zich voltrok in een tijdperk na de Val van de Muur, toen de wereld om hen heen in beweging was.

De man die haar hart veroverde was niet alleen knap, maar ook intrigerend. Telkens als hij de collegezaal betrad, met zijn wapperende jaspanden, trok hij alle blikken naar zich toe. Julia, de verteller, verafgoodde hem vanaf het eerste moment. Zijn dandyachtige kledingstijl inspireerde haar om zelf een pak te dragen, wat hen een uitstraling gaf die deed denken aan het iconische paar Scott en Zelda Fitzgerald. Hun leven was een aaneenschakeling van drinkgelagen, dagen in bed met films en avontuurlijke lifttochten naar Parijs.

Met een nostalgische blik beschrijft Julia hun relatie alsof ze zichzelf van een afstand observeert, als in een film, en denkt: "Wat zijn we toch speciaal." Het is een herkenbaar gevoel dat veel studenten in hun zoektocht naar grootsheid en betekenis zullen herkennen. Maar waar de meeste mensen zich uiteindelijk realiseren dat hun leven misschien minder spectaculair is dan gedacht, blijft Julia gevangen in haar illusie. Pas na dertig jaar beginnen er scheurtjes in haar beeld van perfectie te ontstaan, en begint ze te twijfelen aan haar keuze om bij hem te blijven.

In een poging om haar gevoelens te ordenen, maakt ze een lijst van dingen die ze waardeert aan haar man. Echter, deze opsomming onthult weinig over zijn ware persoonlijkheid. In plaats daarvan zijn het oppervlakkige observaties, zoals zijn afkeer van windjacks , modieuze sporten en bakfietsen. Deze opsomming laat zien dat haar liefde voor hem meer een projectie van haar eigen verlangens lijkt te zijn dan een echte verbinding met de man met wie ze al 30 jaar samen is.

Aan het einde van het boek laat Julia een verrassende conclusie horen: ze is vooral kwaad omdat haar blinde liefde voor hem is verdwenen en ze deze liefde meer mist dan de man zelf. Dit getuigt van haar voortdurende verlangen naar het romantische verhaal dat ze zich heeft ingebeeld. De lezer leert de man nooit echt kennen; hij blijft een mysterieuze schim, een ideaal dat nooit wordt geconcretiseerd.

Achterop het boek prijkt een recensie uit de Süddeutsche Zeitung die het boek omschrijft als "het meest waarheidsgetrouwe boek over liefde en falen dat ik in lange tijd gelezen heb". Ik vind het eerder een goede beschrijving van een narcistische illusie. Julia heeft haar man nooit echt gezien of leren kennen . Haar schrijfvaardigheid doet niets af aan de oppervlakkigheid van het verhaal.

Wie echt een oprecht boek over liefde en falen wil lezen, kan beter het boek "Beladen huis" van Christien Brinkgreve lezen.