Lezersrecensie
Filelopen op de Mount Everest
Filelopen op de Mount Everest! In het hoogseizoen overleggen leiders van bergexpedities met elkaar hoe ze kunnen voorkómen dat het een chaos wordt op ’s werelds hoogste berg (8848 m). Niet gelogen! Klaagt u wel eens over files op onze wegen? De ‘verkeersopstoppingen’ op de Mount Everest zijn andere koek en levensgevaarlijk door onnodig lange blootstelling aan ijle lucht en de grilligheid van de berg. Journalist en bergbeklimmer Jon Krakauer vertelt over een van zijn huiveringwekkendste tochten.
Op 31 maart 1996 begint Krakauer in opdracht van het Amerikaanse magazine Outside aan de beklimming van de Mount Everest. Hij maakt deel uit van een 26-koppige expeditie, een van meerdere in die dagen. De expedities bedienen zich van sherpa’s (Nepalese bergbeklimmers) die reddend werk verrichten maar ook uitrustingen en zuurstofflessen dragen voor overwegend rijke en weinig ervaren cliënten, die allen − zonder uitzondering − hun krachten willen meten met die van de berg. De commerciële belangen zijn groot. Geen romantische solotochten meer. Al in 1996 kon men meedoen aan een georganiseerde beklimming voor de somma van $ 65.000,--.
De ijle lucht in in gaat over Krakauers bijna zes weken durende barre groepstocht. Het gevecht tegen hoogteziektes (long- en hersenoedeem) is zwaar en moet worden bedwongen door extra zuurstof en onmiddellijke afdaling. Maar veel medeklimmers zijn eigenwijs of worden verrast door een claustrofobisch gevoel achter hun zuurstofmasker. De ‘die hards’ zijn dan ook degenen die zonder extra zuurstof de top weten te halen en vervolgens de afdaling overleven, ondanks het altijd reële gevaar te worden verpletterd onder schuivende, soms flathoge ijstorens.
De beklimming wordt een hel en eist levens. Lag dit aan het egoïsme en de ontbrekende moraal van enkele expeditieleiders die koste wat kost de top wilden bereiken? Of aan de ruziënde sherpa’s, het wantrouwen onderling, de obsessie van onbuigbare, snobistische cliënten? Of lag het aan een langdurig zuurstoftekort, waardoor helder denken onmogelijk was? Of was het de verwoestende en alles ontziende storm die over de Mount Everest raasde? Zelf zegt Krakauer verkeerde inschattingen te hebben gemaakt en zijn schuldgevoel is groot. Daarbij is hij niet te beroerd om de meest pijnlijke aan hem gerichte brief van een van de nabestaanden in zijn boek op te nemen.
De Mount Everest heeft vanaf de eerste geslaagde beklimming in 1953 al vele doden en gewonden geëist. Zelfs met geamputeerde ledematen gaat men opnieuw de berg op. Er zijn er die tot wel 46 meter diep vallen, het overleven en opnieuw een poging doen. Vrouwen en mannen met een gezin (ook Krakauer) vertrekken keer op keer om het gevecht met de berg, sneeuw en kou aan te gaan. De aantrekkingskracht van de ultieme uitdaging is té groot. Hierdoor lijken de expedities haast van calvinistische aard.
Een kwetsbare Krakauer schrijft prijzenswaardig oprecht, bewogen en bevlogen over zijn hoopvolle verwachtingen, maar ook over zijn angsten en schuldgevoel. Jammer van de vele eindnoten achter in het boek, wat niet altijd prettig leest, maar ze zijn onvermijdelijk door de gedetailleerdheid van het verhaal. De soms zwakke zinsconstructies liggen waarschijnlijk aan de vertaling, maar De ijle lucht in beschrijft vooral een bloedstollende, adembenemende klimtocht, hoog de ijle lucht in, richting top van de Mount Everest. Voor lezers met hoogtevrees en zonder zuurstofmasker vanuit hun leesstoel prima te doen.
Op 31 maart 1996 begint Krakauer in opdracht van het Amerikaanse magazine Outside aan de beklimming van de Mount Everest. Hij maakt deel uit van een 26-koppige expeditie, een van meerdere in die dagen. De expedities bedienen zich van sherpa’s (Nepalese bergbeklimmers) die reddend werk verrichten maar ook uitrustingen en zuurstofflessen dragen voor overwegend rijke en weinig ervaren cliënten, die allen − zonder uitzondering − hun krachten willen meten met die van de berg. De commerciële belangen zijn groot. Geen romantische solotochten meer. Al in 1996 kon men meedoen aan een georganiseerde beklimming voor de somma van $ 65.000,--.
De ijle lucht in in gaat over Krakauers bijna zes weken durende barre groepstocht. Het gevecht tegen hoogteziektes (long- en hersenoedeem) is zwaar en moet worden bedwongen door extra zuurstof en onmiddellijke afdaling. Maar veel medeklimmers zijn eigenwijs of worden verrast door een claustrofobisch gevoel achter hun zuurstofmasker. De ‘die hards’ zijn dan ook degenen die zonder extra zuurstof de top weten te halen en vervolgens de afdaling overleven, ondanks het altijd reële gevaar te worden verpletterd onder schuivende, soms flathoge ijstorens.
De beklimming wordt een hel en eist levens. Lag dit aan het egoïsme en de ontbrekende moraal van enkele expeditieleiders die koste wat kost de top wilden bereiken? Of aan de ruziënde sherpa’s, het wantrouwen onderling, de obsessie van onbuigbare, snobistische cliënten? Of lag het aan een langdurig zuurstoftekort, waardoor helder denken onmogelijk was? Of was het de verwoestende en alles ontziende storm die over de Mount Everest raasde? Zelf zegt Krakauer verkeerde inschattingen te hebben gemaakt en zijn schuldgevoel is groot. Daarbij is hij niet te beroerd om de meest pijnlijke aan hem gerichte brief van een van de nabestaanden in zijn boek op te nemen.
De Mount Everest heeft vanaf de eerste geslaagde beklimming in 1953 al vele doden en gewonden geëist. Zelfs met geamputeerde ledematen gaat men opnieuw de berg op. Er zijn er die tot wel 46 meter diep vallen, het overleven en opnieuw een poging doen. Vrouwen en mannen met een gezin (ook Krakauer) vertrekken keer op keer om het gevecht met de berg, sneeuw en kou aan te gaan. De aantrekkingskracht van de ultieme uitdaging is té groot. Hierdoor lijken de expedities haast van calvinistische aard.
Een kwetsbare Krakauer schrijft prijzenswaardig oprecht, bewogen en bevlogen over zijn hoopvolle verwachtingen, maar ook over zijn angsten en schuldgevoel. Jammer van de vele eindnoten achter in het boek, wat niet altijd prettig leest, maar ze zijn onvermijdelijk door de gedetailleerdheid van het verhaal. De soms zwakke zinsconstructies liggen waarschijnlijk aan de vertaling, maar De ijle lucht in beschrijft vooral een bloedstollende, adembenemende klimtocht, hoog de ijle lucht in, richting top van de Mount Everest. Voor lezers met hoogtevrees en zonder zuurstofmasker vanuit hun leesstoel prima te doen.
2
8
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anneke Gieling
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
