Kleine feestjes van plotwendingen

Houdt het dan nooit op, al die toptalenten uit Scandinavië? Wat is er met die Noordse schrijvers aan de hand? Zijn zij bevangen door de kou, de natuur, de prachtige fjorden, de gletsjers, de meren, de nabijheid van de poolcirkel, waardoor hun literaire inspiraties kunnen ontstaan en zich ontwikkelen? Zijn Scandinavië en boeiend schrijven onlosmakelijk met elkaar verbonden? In ieder geval heeft de Noor Jo Nesbø met De sneeuwman een ongelooflijk spannende thriller (nee, niet per se literair) afgeleverd. Bijna vergelijkbaar met een aantal boeken van Henning Mankell. Met de kanttekening dat sommigen dit Nesbø's beste boek tot nu toe vinden.

De titel van het boek dekt aardig de lading: getrouwde vrouwen verdwijnen zodra de eerste sneeuw is gevallen en er ineens een sneeuwpop voor hun huis staat, een sneeuwpop die altijd richting hun huis kijkt. Wat er allemaal gebeurt rondom de verdwijning van de vrouwen, wat ze beleven, denken en voelen, alles wordt ijzingwekkend beschreven. Het nadeel van thrillers is dat je er niet te veel over kunt vertellen zonder iets van de clou prijs te geven. Dit geldt vooral bij De sneeuwman, want Nesbø sleept ons mee van de ene plotwending naar de andere. Het duizelt je. Iedere keer als je de oplossing denkt te weten, wordt dit afgestraft, alhoewel afgestraft niet het juiste woord is. Eigenlijk zijn al die plotwendingen kleine feestjes, waarbij Nesbø voor ons de slingers ophangt, regelmatig proefballonnetjes oplaat om die later weer door te prikken.

Mijn eigen gedachte over de mogelijke dader –bleek later ook de enige juiste te zijn. En dit is niet omdat Nesbø te eenvoudig zou schrijven, integendeel zelfs, hij is een professionele en intelligente plotschrijver. Het is ook niet omdat ík nu zo pienter ben, maar het was simpelweg een gevoel dat achteraf toch waar bleek te zijn. Beginnersgeluk, vanwege de eerste kennismaking met Nesbø.

Hoewel elk boek apart te lezen is, is het goed om met het eerste boek in de serie te beginnen. Soms wordt er teruggegrepen naar het verleden van Nesbø'’s schepping: de eigenzinnige, soms te diep in het glas kijkende politiecommissaris Harry Hole, een van het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Harry Hole rules! Een terugkerend '‘feel good personage'’ met wie je als lezer een band krijgt, zoals met Wallander (Henning Mankell), Myron Bolitar (Harlan Coben), Harry Bosch (Michael Connelly), Lisbeth Sallander (Stieg Larsson) en in een ver verleden Hercule Poirot (Agatha Christie). Vier sterren: dik verdiend!