Vergeleken met het hoge aanbod van kwaliteitsthrillers is 'Dierbaar' een oppervlakkig — typisch Hollands — tussendoortje.

Nederlandse thrillerschrijfsters schieten al een aantal jaren als paddenstoelen in een nieuwe herfst uit de grond. Als kritische thrillerlezer is het voor mij altijd afwachten of een van hen eindelijk die zinderende spanning weet op te roepen, wat bijvoorbeeld Scandinavische auteurs wel lukt. Dierbaar is Anita Terpstra's’ tweede thriller. Haar debuut Nachtvlucht (2009) werd wisselend ‘slecht’ tot ‘goed’ bij pers en lezers ontvangen. Om met de Friese Terpstra te spreken: "‘It kin frieze it kin teie’."

Stella Krist, fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren, probeert samen met collega Cleo meer kiezers aan de partij te binden. De huidige twee zetels zijn niet voldoende. Als Stella’'s ex wordt vermoord is haar eerste reactie er een van opluchting. Niet zo vreemd als je bedenkt dat hij haar chanteerde. Als de publieke geruchtenstroom op gang komt, krijgt Stella het advies zich als fractieleider terug te trekken. Ze weigert resoluut en gaat stug door met het promoten van haar partij. Maar kiezers laten zich niet bedotten en het flyeren in Almere loopt onder het spiedende oog van tv-camera'’s uit de hand. Als Stella voor de tweede keer voor de moord op Hessel wordt gearresteerd, probeert ze ervandoor te gaan. Beetje dom, alsof de meegekomen '‘jerommekes'’ haar niet zouden tegenhouden. Het typeert de naïef neergezette politica, die veelal de verkeerde dingen zegt en doet en dus best een spindoctor zou kunnen gebruiken. We switchen regelmatig naar Stella'’s studententijd. Verliefd als ze is op Hessel, een ondoorgrondelijke dierenactivist, laat ze zich verleiden tot criminele activiteiten. Niet zo best voor een latere politica. Successievelijk zien we hoe haar medestudenten uit de jaren negentig hun invloed op het heden hebben.

Dierbaar is bij vlagen acceptabel om vervolgens weer abrupt in te zakken. Terpstra varieert keurig tussen heden en verleden en de plot verrast enigszins, maar het is zelfs bij de overvallen door het Dieren Bevrijdings Front niet spannend genoeg. De schrijfstijl is clichématig en breedvoerig en door het correcte maar vlakke taalgebruik komen verhaal en personen onvoldoende tot leven. Ik zou het hier en daar zelfs oeverloze doorzagerij over van alles en eigenlijk niets willen noemen. Als Stella struikelt tijdens een vluchtpoging bij haar arrestatie, is haar enige gedachte: "“Als er maar geen hondenpoep ligt”." En een verdwaalde opmerking als: “"Zoek je onderdak voor je poesje?",” – waarbij overigens niet het dier wordt bedoeld, – is eveneens een typisch voorbeeld van de povere en niet humoristisch bedoelde verteltrant. Ik voelde er weinig bij.

Het is niet vreemd dat literair Nederland neerkijkt op dit soort “"literaire”" thrillers. Maar de massa roept, bepaalt en krijgt. Of zou het andersom zijn en is er sprake van een push market? Whatever! Vergeleken met het hoge aanbod van kwaliteitsthrillers is Dierbaar een oppervlakkig - typisch Hollands - tussendoortje.