Een typische vrouwenthriller

Je kind loslaten en aan een ander toevertrouwen is van alle tijden. Meestal gaat dit goed, maar soms ook niet. Sceptici die vinden dat moeder met de theepot thuis op haar kroost hoort te wachten, zullen zich bevestigd zien in de debuutthriller Kom je spelen?, en misschien met enig leedvermaak een waarschuwende vinger naar werkende moeders opsteken. Hoe de van oorsprong Schotse Louise Millar de opvang voor haar kinderen regelde als journalist en redacteur voor gezaghebbende kranten als The Independent en The Observer, deelt ze niet met ons. Gelukkig nam ze nadien de tijd om rond het thema een spannende thriller te schrijven.

Callie, een alleenstaande, werkloze moeder in Londen, krijgt de kans haar oude beroep van geluidsontwerper bij films weer op te pakken. Niet alleen geeft deze baan haar financieel meer armslag, maar ze hoopt zo ook te worden geaccepteerd op de school van Rae, haar dochtertje. Snobistische moeders negeren haar en Rae krijgt nooit een uitnodiging om bij klasgenootjes te komen spelen, met als gevolg vernederende taferelen op het schoolplein. De enige die hen ondersteunt, is vriendin en overbuurvrouw Suzy. Noodgedwongen staat Callie toe dat Suzy zich op werkdagen om Rae bekommert. Maar de twijfel blijft, het liefste zou ze haar dochter aan niemand toevertrouwen. Sinds kort woont de excentrieke Debs bij hen in de straat. Als buurvrouw van Suzy en als juf van Rae is Debs nauw bij beide gezinnen betrokken. Maar wie is zij eigenlijk en wat is haar voorgeschiedenis? Is ze overspannen, psychisch ziek of gewoon een gevaarlijke vrouw? En waarom vindt Callie de vriendschap met Suzy ineens zo beknellend? Callie weet niet meer wie ze kan vertrouwen en is niet bij machte naar haar instinct te luisteren. Hoewel ze kracht put uit haar nieuwe baan, worden haar zorgen en paniek om Rae steeds groter. En terecht...…

Kom je spelen? is een typische vrouwenthriller, geschreven met intrigerende pen. Millar vertelt het verhaal wisselend vanuit de drie vrouwen en verrast ons direct al met haar keuze voor verschillende vertelperspectieven. Gecombineerd met de snelle wisseling van hoofdstukken ligt verwarring op de loer, maar niet bij Millar. Ze schakelt soepel, weet het overzicht uitstekend te bewaren en bouwt de spanning in een pittig tempo op. Gedetailleerd en met ogenschijnlijk gemak beschrijft Millar hoe de vrouwen over elkaar, elkaars leven en zichzelf denken. Doordat elke vrouw beurtelings de hoofdrol heeft, ontstaat een fraaie, psychologische inkijk in hun karakters. Vooral Debs is wat dat betreft knap neergezet. Bij haar weet Millar zelfs de zo markante vertelstijl van Ruth Rendell te benaderen, en dicht bij Rendell komen is zeker geen sinecure.

Niets is wat het lijkt in Kom je spelen?. Leugens, bedrog en diep weggestopte geheimen vormen de rode draad. Millar blinkt uit in goed bedachte plotwendingen en deelt veelvuldig kleine prikkels uit. Om de spanning te verhogen, voegt ze nog wat cliffhangers toe. De ontknoping komt iets te vroeg en hier en daar is het verhaal wat '‘over the top'’, maar Millar kan het zich veroorloven. Met haar pakkende en beeldende schrijfstijl houdt ze de vaart er lekker in.

Grote namen verkopen zichzelf. Millar is nog niet zover, maar de weg naar een mooie schrijverscarrière lijkt geplaveid— — het contract voor een tweede thriller is al getekend. Nipt vier sterren en een dikke aanmoedigingspluim.