Té veel verhaallijnen en té veel personages

De jury van de Gouden Strop presenteerde dit jaar haar “Tien Geboden voor Gouden Stropkandidaten”. Een van de geboden was: “"Gij zult geen Nicci French- of Saskia Noortkloon schrijven".” De jury lichtte toe: "“Van het thema 'Vrouw valt op verkeerde man en daar komt heisa van' raakt tegenwoordig geen enkele jury meer opgewonden.”" Leuk voor de bühne en een conclusie die voor veel lezers zal gelden, maar wel een frappante woordspeling. Nicci French werd min of meer een kloon van zichzelf en besloot wijselijk in 2011 een andere weg in te slaan met de achtdelige serie rond Frieda Klein, een wat excentrieke psychoanalytica die veelal door de straten van Londen dwaalt. Voor elke dag van de week een boek. Snelle rekenaars zullen nieuwsgierig zijn naar de invulling van de achtste dag. Er wordt zelfs gesproken over een overkoepelend deel negen. Wachten op woensdag is het zojuist verschenen derde deel.

De 44-jarige Ruth Lennox is de ideale buurvrouw, gelukkige echtgenote en moeder, toegewijd verpleegkundige, zo iemand die barst van de vrienden en vriendinnen. Toch wordt ze op klaarlichte dag thuis vermoord en dochter Dora vindt haar gruwelijk verminkte moeder. Het team van hoofdinspecteur Karlsson wordt op het onderzoek gezet. Tot woede van forensisch psycholoog Bradshaw vraagt Karlsson niet zijn hulp maar die van Frieda Klein. Die staat niet te trappelen want ze is kortgeleden nipt aan de dood ontsnapt. Futloos en met een pijnlijk lijf probeert ze te herstellen van haar geestelijke en lichamelijke verwondingen, maar stemt toe omdat haar nichtje Chloë banden heeft met het gezin Lennox. Bradshaws wraak vertaalt zich in een pseudo-patiëntenonderzoek waar Frieda publiekelijk de dupe van wordt. De druiven lijken zuur, maar het deert haar niet. Een losse opmerking uit het neponderzoek zet haar intuïtie wel op scherp en vraagt om eigenhandig speurwerk.
Bij Frieda thuis is het een zoete inval van familie, vrienden en collega’'s die allemaal iets van haar willen of zich uit bezorgdheid om haar heen scharen, en vriendje Sandy bestookt haar vanuit New York met ongeruste berichten. Tot overmaat van ramp stalkt een oude bekende haar op een provocerende manier, wat zelfs de stoere psychoanalytica beklemmende momenten bezorgt. Niettemin blijft Frieda flirten met de grenzen van het gevaar en luistert naar niemand, ook niet naar zichzelf.

In een tweede verhaallijn zoekt de wat morsige maar verbeten journalist Jim Fearby gerechtigheid voor de veroordeelde George Conley, die zeven jaar geleden een meisje zou hebben vermoord. Dankzij Fearby's vasthoudendheid volgt vrijspraak, maar daar blijft het niet bij. Met een manische precisie jaagt hij op de echte moordenaar, maar door zijn onafgebroken gewroet gaat de beerput pas goed open.
In rap tempo vliegen de goed geschreven en gedetailleerde verhaallijnen voorbij. De meeste spanning zit in Frieda'’s persoonlijke zoektocht en haar angsten. Soms doen ze even denken aan de beklemming van Bezeten van mij, het beste van Nicci French ooit. Ook de problemen binnen twee gekrenkte en beschadigde gezinnen worden goed neergezet. Maar daar blijft het dan wel bij. Als je het boek onder een vergrootglas zou leggen, voel je ‘overdaad’ tot in je tenen. Té veel verhaallijnen, té veel personages, té snelle wisselingen waardoor de spanning van het moment niet wordt vastgehouden, té veel toevalsfactoren en een té snelle en té groteske slotfase.

Nogal wonderlijk is Frieda'’s onvermogen een halt toe te roepen aan alle opdoemende verzoeken. Haar rol van alleskunnende ‘superwoman’ staat lijnrecht tegenover haar mentaal-lichamelijke kwetsbaarheid. Dit gaat irriteren. Jammer, want Frieda is in basis een mooi personage dat om duistere redenen pas verder in de serie wordt uitgediept.

Ongeloofwaardig hoeft niet slecht te zijn. Wachten op woensdag ís ook niet slecht, maar van twee gevestigde auteurs mag je meer verwachten. Fans zullen ondanks de minpunten smullen van dit derde deel maar móéten het ook lezen om bij te blijven. Het boek staat bol van de oude bekenden en er wordt vaak teruggegrepen naar eerdere gebeurtenissen, lastig als je de serie niet kent. Mede door deze uitweidingen is Wachten op woensdag een onnodig dikke pil. Misschien zou Nicci French het derde gebod van de Gouden Stropjury ter harte moeten nemen: “"Gij zult schrappen tot gij een ons weegt.”"