Enigszins teleurstellend

Maeve heeft sinds haar vroege jeugd last van depressies en visioenen. Wanneer deze laatste steeds frequenter en heviger lijken te worden besluit ze om op zoek te gaan naar de oorzaak. En deze liggen hoogstwaarschijnlijk verborgen op de RMS Queen Mary, dat tegenwoordig dienst doet als museum en hotel. Eenmaal aangekomen met haar beste vrienden Sam en Minho begint Maeve al snel vreemde dingen te zien op het schip. Samen met een onverwachte bondgenoot probeert ze er achter te komen wat haar hier is overkomen al die jaren geleden en hoe ze een einde kan maken aan de angstaanjagende visioenen.

Ik heb de Engelse versie gelezen van dit boek en hoewel ik zeker geen expert ben in het lezen van Engelstalige boeken voelt de tekst aan alsof het letterlijk is vertaald. De zinnen lopen niet overal even vloeiend en er is weinig variatie in woordkeus. Ook doen de dialogen stroef en ongemakkelijk aan. Het valt lastig te zeggen of dit ligt aan de schrijfstijl van de auteur of aan het Nederlandse Engels.

Het idee om een verhaal zich te laten afspelen op zo’n unieke locatie als de Queen Mary met haar roemruchte verleden en alle bijbehorende spookverhalen, is bijzonder goed gekozen als setting voor een horrorverhaal. De uitvoering blijft echter wat achter op het idee. In de eerste helft van het boek gebeurt er weinig tot niets, de nadruk ligt op de gevoelens van depressie en onrust van Maeve. Hierdoor krijgt ze wel een duidelijk gezicht en voel je als lezer echt mee met haar onvermogen om van het leven te genieten. Eenmaal op het schip is er direct veel actie, maar de personages gaan hier een beetje vreemd mee om. Maeve ziet geesten en raakt verstrikt in levensbedreigende situaties, maar zo zijn haar vrienden constant meer met elkaar bezig dan dat zij zich afvragen wat er met hun vriendin gebeurt en waarom. Het verhaal zelf heeft een redelijk voorspelbaar verloop, maar de finale is dan weer wel verrassend. De epiloog vind ik iets te veel van het goede en had voor mij niet gehoeven.

Wat ik het meest heb gemist tijdens het lezen is de geschiedenis van de Queen Mary. Door het ontbreken van de nodige achtergrond vormt het schip slechts het decor in het verhaal in plaats van er deel van uit te maken. De geesten op het schip krijgen nauwelijks achtergrond of op zijn minst een reden waarom ze zo kwaadaardig zijn.

Dark and Twisted Souls is beslist een boek met potentie, maar rammelt wel op een aantal punten. Dat het direct in het Engels is verschenen heeft het verhaal mijns inziens geen goed gedaan. Hopelijk komt het volgende boek van Tamara Arts weer in het Nederlands en raakt dit weer het niveau van In het duister.