Originele plot, slordig in elkaar gezet

Eva wordt wakker in een gesloten kist. Ze doet wanhopige pogingen om eruit te komen, maar het is aardedonker en haar zuurstof raakt op. Dan zit ze plotseling rechtop in bed met verwondingen aan haar armen en benen. Heeft ze een bijzonder levendige nachtmerrie gehad of is ze slachtoffer geworden van iets heel bizars? Dan leest ze de volgende dag in de krant dat er een vrouw gevonden is in het bos, levend begraven in een doodskist.

Fantasie of werkelijkheid? Dat is de vraag die Eva Rossbach zichzelf stelt in de Doodskist, de inmiddels zesde thriller van de 51-jarige Duitser Arno Strobel. Na een aantal korte verhalen verscheen in 2007 zijn eerste thriller: Magus, de broederschap. Daartussenin heeft hij nog vier boeken geschreven die niet in het Nederlands zijn vertaald. Strobel studeerde in eerste instantie verzorging, maar wisselde al snel naar informatietechnologie. Nu verdeelt hij zijn tijd tussen een baan bij een grote bank in Duitsland en het schrijverschap.

De vrouw in de doodskist blijkt de halfzus van Eva te zijn. Volgens Eva kan het geen toeval zijn dat ze uitgerekend de nacht daarvoor gedroomd heeft dat zij zelf opgesloten zat in een kist. Wanneer ze dezelfde ochtend ook nog een raadselachtige boodschap vindt die is geschreven op haar krant neemt Eva haar vriendin in vertrouwen. Die dringt erop aan een afspraak te maken bij een psychiater om uit te zoeken wat de nachtmerrie van Eva te betekenen heeft. Intussen krijgt Eva ook te maken met de hoofdinspecteurs Bernd Menkhoff en Jutta Reithöfer van bureau Keulen die het onderzoek leiden naar de moord op haar halfzus. Dan droomt Eva weer dat ze is opgesloten, wordt er weer een dode vrouw gevonden en ontdekt ze nog meer vreemde boodschappen. Ze begint te vermoeden dat iemand het op haar leven heeft gemunt.

De Doodskist  opent sterk met een spannende passage waarin de paniek en de angst die Eva voelt heel realistisch worden beschreven. Tot aan de originele ontknoping lijkt het verhaal echter wat slordig in elkaar gezet. Al in de eerste paar hoofdstukken worden de verdachten gepresenteerd, allemaal keurig met een eigen motief. Alle personages vertonen gedrag dat in dienst staat van de plot en soms dus heel erg 'out of character' is. Eva is ernstig getraumatiseerd door haar verleden en is hierdoor uitgegroeid tot een angstige en mensenschuwe vrouw. Ze vraagt echter wel aan de psychiater, die ze één keer kort heeft ontmoet, of hij bij haar wil blijven overnachten omdat ze bang is. En wat te denken van de banketbakker Dagger, die een vrouw blijft achtervolgen de hele stad door, alleen omdat ze hem bekend voorkomt? De persoon Dagger lijkt alleen in het leven geroepen te zijn om de weg te effenen naar het slot. Onlogische gedragingen en plotselinge inzichten van personages tasten de geloofwaardigheid van het verhaal aan.

Het boek leest ook niet echt lekker weg. De schrijfstijl van Strobel doet wat houterig aan. Dit is vooral merkbaar in de dialogen. De karakters komen over als poppetjes die hun tekst opzeggen, weinig spontaan of creatief. Mede daardoor blijven alle spelers in het verhaal steken in clichématig gedrag passend bij de rol die ze vervullen. Daarnaast kleven er aan de meeste personages losse eindjes waardoor de lezer achterblijft met nogal wat onbeantwoorde vragen.

De Doodskist  is een niet onaardige psychologische thriller met een originele plot, maar mist echter creativiteit en overtuiging. En hoewel dit boek zeker spannende scènes kent, ontroert en ontzet, is dit net niet voldoende om de ergernis over de rammelende uitvoering te compenseren. Door de uitgever is de Doodskist  aangekondigd als de thrillersensatie uit Duitsland. Een thriller is het zeker, een sensatie beslist niet.