De kleur van bloed is rood

Michiel Bosroode is net verhuisd naar Utrecht.  Zijn vader is een actief lid van de PNB, een extreemrechtse politieke partij die zich openlijk keert tegen buitenlanders. Michiel zit er in eerste instantie niet zo mee, hij laat zijn vader maar kletsen. Op zijn nieuwe school denken ze daar echter anders over. Michiel snapt het niet, hij is toch iemand anders dan zijn vader? Toch rekenen veel klasgenoten hem de politieke overtuiging van zijn vader aan en wordt hij genegeerd of bedreigd. Tijdens een politieke demonstratie van de PNB raakt een klasgenoot ernstig gewond door een steen die wordt gegooid door een aanhanger van de partij. Michiel trekt zich dit erg aan en wanneer hij vervolgens op school helemaal genegeerd wordt, besluit hij dat het tijd is om een daad te stellen om iedereen te laten zien dat hij niet zijn vader is. Dit verloopt echter totaal anders dan Michiel had verwacht.  

Allround auteur Rom Molemaker begeeft zich met De kleur van bloed wederom op het terrein van de 15+ jeugd. De PNB kan de lezer heel gemakkelijk door de PVV vervangen en in de bevlogen partijleider Heleen Zilvermunt is het niet moeilijk een Geert Wilders te zien. Dit maakt het onderwerp in De kleur van bloed heel erg actueel met de vluchtelingencrisis en de vreemdelingenhaat van dit moment.  

Het verhaal wordt volledig verteld vanuit het perspectief van Michiel. Daardoor is het niet moeilijk voor de lezer om zich te verplaatsen in zijn positie. Michiel wil gewoon net zo zijn als andere 16-jarigen: naar school gaan, chillen met vrienden en een vriendinnetje wellicht. Door het gedrag van zijn vader wordt hij in een rol geduwd die hij helemaal niet wil, maar het is ook erg moeilijk voor hem om openlijk deloyaal te zijn aan zijn vader. Het lukt hem niet om zijn nieuwe klasgenoten dit duidelijk te maken en die frustratie is goed voelbaar voor de lezer. Wanneer de boel volledig uit de hand is gelopen, spat zijn eenzaamheid bijna van de bladzijden af. Daarmee is Michiel ook direct het enige goed uitgewerkte personage. Alle anderen – zijn ouders, de Marokkaanse jongeren en de pro PNB’ers – zijn nogal stereotiep neergezet in hun uitlatingen en gedrag. Het voelt een beetje als een gemiste kans om niet wat dieper in te gaan op de positie van de jongeren met een andere herkomst en zo de lezer meer te laten meevoelen en denken.  

Het is onduidelijk waarom de auteur ervoor heeft gekozen om stukjes dagboekaantekeningen van Michiel toe te voegen. Ten eerste ligt het niet in de lijn van Michiels karakter om zijn gevoelens op te schrijven en ten tweede heeft het verhaal dit helemaal niet nodig. De kleur van bloed draait om Michiel en zijn gevoelens en die zijn voor de lezer overduidelijk en herkenbaar. Michiels opvliegende karakter en zijn impulsiviteit maken van dit boek een lekker spannend verhaal dat zich razendsnel laat lezen. Het geheel mist wat diepgang en het einde is redelijk voorspelbaar, toch heeft Rom Molemaker weer een leuke Young Adult-thriller geschreven die zeker gewaardeerd zal worden door de doelgroep.