Bonte karakters, spitse dialogen en een hoge dosis humor

De Britse schrijver en universitair docent Tim Parks woont en werkt al ruim dertig jaar in Italië. Hij schreef meer dan veertien romans en bijna even zoveel non-fictie werk. In de jaren 90 werd Parks bekend door de boeken Italiaanse buren en Een Italiaanse opvoeding, waarin hij op persoonlijke wijze verhaalt over zijn leven in Noord-Italië. Tegen het schilderachtige decor van de stad van Romeo en Julia, Verona, speelt De kunst van het moorden zich af, een spannende roman waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de schilderkunst. Het is min of meer een vervolg op zijn eerdere romans Nieuwe kleren voor Massimina uit 1996 en De geest van Massimina uit 1997.

Hoofdpersoon is opnieuw de uit Engeland afkomstige, inmiddels succesvolle zakenman Morris Duckworth. Hij is getrouwd met de degelijke en betrouwbare Antonella Trevisan, vader van twee jongvolwassen kinderen en de minnaar van de jonge Libische Samira. Aan het begin van De kunst van het moorden wordt Morris gekroond tot ereburger van de stad. Hij is echter van mening dat het allemaal nog beter kan en komt op het idee om een kunsttentoonstelling te organiseren in het museum van Verona. Hij wil daarvoor alle werken van grote meesters bij elkaar brengen die op alle mogelijke manieren moord en doodslag uitbeelden. Zijn tentoonstelling zal de titel “De kunst van het moorden” meekrijgen. De directeur van het museum, Volpi, is echter niet helemaal overtuigd van de gepastheid van het onderwerp in het diepgelovige Verona. Wanneer Volpi vermoord wordt aangetroffen in een compromitterende staat leiden alle aanwijzingen in eerste instantie naar Morris. Hij belandt in de cel voor een moord waarvan hij zich helemaal niets kan herinneren. En dit is ironisch, want in het verleden vond Morris het geen probleem om eventuele lastige tegenstanders uit de weg te ruimen.

Dit boek kan zonder moeite gelezen worden zonder de eerste delen te kennen. Parks geeft regelmatig stukjes informatie weg waardoor uiteindelijk een vrij duidelijk beeld ontstaat van gebeurtenissen uit het verleden. Morris Duckworth is een zelfingenomen, schijnheilige dwaas. Overtuigd van zijn eigen rechtschapenheid en waardevolle bijdragen aan de stad Verona, ergert hij zich vreselijk aan het feit dat hij, na dertig jaar, nog steeds gezien wordt als gast. Het hele boek door, zelfs in zijn cel, reageert Morris verongelijkt en lijkt hij volkomen ondersteboven te zijn van het onrecht dat hem wordt aangedaan. Hij mag dan wel vastbesloten zijn niet meer te moorden, veel wroeging ten aanzien van zijn vroegere slachtoffers heeft hij ook niet echt. Toch, ondanks zijn onaangename karakter en dubieuze verleden, hoop je als lezer dat hij de dans zal weten te ontspringen. Zijn bespiegelingen zijn erg vermakelijk en zijn interactie met anderen is vol sarcasme en ingehouden spot.

De kunst van het moorden biedt geen hoogoplopende spanning en ook de plot, oneerbare praktijken binnen de katholieke kerk, is niet heel erg origineel. Dit wordt echter ruimschoots goedgemaakt door een prachtige schrijfstijl en interessante personages. Naast de intrigerende Morris Duckworth spelen diverse andere bizarre en kleurrijke karakters een rol. Dit alles heeft Tim Parks aan elkaar geregen met spitsvondige dialogen, wetenswaardigheden over kunstwerken en een hele grote dosis humor. Een aanrader!