Snel gelezen, nog sneller vergeten

Het chateau is de vijfde thriller van bibliothecaris Hennie de Groot uit Almere, ofwel Jet van Vuuren. Ze schreef al langere tijd verhalen voordat haar eerste boek, Zomerdruk, verscheen in de zomer van 2011. Net als Suzanne Vermeer lijkt Van Vuuren zich toe te leggen op de seizoenen; vorig jaar verscheen er zowel in de zomer als in de winter een thriller van haar hand. In haar verhalen schreef ze al over vrouwen met een bepaalde achtergrond: verknipt en een beetje moordzuchtig en dat is in Het chateau niet anders.

De lezer maakt kennis met de drie weduwen Margo, Alice en Debby. De dames rouwen alle drie op hun eigen manier om het verlies van hun echtgenoot. Ze leren elkaar kort kennen op een fotoshoot van een tijdschrift voor vrouwen die dringend een oppeppertje nodig hebben. Ze wisselen telefoonnummers uit en een tijd later stelt Debby voor om een weekje op vakantie te gaan naar een fraai kasteel in het zuiden van het land. De vrouwen zijn heel verschillend van karakter en al snel komt de ware aard van alle drie naar boven. Ieder van hen heeft zo haar eigen redenen om daar te zijn en uiteindelijk zal één van de dames de vakantie niet overleven.

Al direct na het plannen van het verblijf in het chateau sluipt de ongeloofwaardigheid het verhaal binnen. Margo is als enige oprecht kapot van verdriet door de dood van haar man en komt door haar depressie en haar pillen eigenlijk nog nauwelijks haar bank af. Ze kan het niet opbrengen om in het gezelschap van anderen te zijn, maar besluit wel om op vakantie te gaan met twee vrouwen die ze slechts eenmaal heeft ontmoet. En dat is nog maar het begin, want de ongeloofwaardigheid blijft Het chateau het hele verhaal parten spelen. Motieven voor gedrag zijn óf onduidelijk óf onbegrijpelijk, de plot en ontknoping zijn rommelig en deels voorspelbaar. De snelle perspectiefwisselingen tussen de vrouwen maakt het lastig voor de lezer om de draad vast te blijven houden; zelfs halverwege het boek is het nog steeds een struikelblok om de drie uit elkaar te houden. Meeleven met de personages is er ook al niet bij, want Van Vuuren heeft ze alle drie vlak en onsympathiek neergezet. Wanneer één van de weduwen wordt vermoord doet de lezer dat vrijwel niets. Na de moord komt oude bekende rechercheur Britt van Dijk in beeld. In haar eentje en inmiddels hoogzwanger tracht ze, al breiend, de moordenaar te vinden. Het onderzoek stelt weinig voor en bestaat meer uit toeval dan uit vakkundig speurwerk. Dit had beter weggelaten kunnen worden, het voegt niet veel toe aan het verhaal.

In de persoon van kunstenaar Christiaan Boon probeert Van Vuuren de lezer nog op het verkeerde been te zetten, maar eigenlijk is die moeite tevergeefs. Na het nodige kunst en vliegwerk grijpt rechercheur Britt van Dijk de werkelijke moordenaar in de kraag en worden wat losse eindjes op een onbevredigende manier aan elkaar geknoopt.

Het chateau is een zomerthriller, wellicht bedoeld om de lezer op het strand enkele uren mee te vermaken. Alleen wanneer de lezer inderdaad in de vakantie gemakkelijke lectuur wenst zonder al te veel verwachtingen te koesteren ten aanzien van plot, spanning en geloofwaardigheid, is deze thriller in zijn opzet geslaagd.