Slotakkoord van een geweldige serie

Het lege graf is het vijfde deel en tevens hekkensluiter in de ‘Lockwood en co’-serie van de Britse auteur Jonathan Stroud, vertaald dit keer door Ineke van Bronswijk in samenwerking met Betty Klaasse. Lucy en haar pratende schedel zijn inmiddels teruggekeerd bij het bureau van geestenjager Anthony Lockwood, dat naast oude bekenden George en Holly nu ook wordt versterkt door een ex-werknemer van Fittes, Quil Kipps. Lockwood heeft zo zijn vermoedens waar bureau Fittes zich mee bezighoudt en besluit eens een kijkje te nemen in het graf van voormalig legendarisch leider Marissa. Het graf blijkt leeg, wat automatisch de vraag oproept hoe dood zij eigenlijk precies is. Kleindochter Penelope vindt al dat gerommel in haar (familie)zaken maar niks en stuurt wat teamleden naar Portland Row, de thuishaven van Lockwood en zijn team. De enige ontsnapping ligt in het betreden van het schimmenrijk, een levensgevaarlijke reis door Londen, maar dan wel via de Andere Kant. Aan het einde van deze tocht ligt de uiteindelijke ontknoping, niet alleen voor Lockwood en zijn vrienden, maar ook voor de lezer.  

‘De manier waarop hij daar stond was een directe belediging voor Fittes. Dít was hoe het hoorde. Dit was hoe je je geest sterk hield. Dit was hoe je de dood in de ogen keek en overwon. Hij had zich een weg naar boven gevochten om mij te redden, langs alle geesten en op het juiste moment. Mijn hart zong.’  

In De vlammende geest werd de slotakte al ingeleid met de bizarre activiteiten van bureau Rothwell in het zogenaamde schimmenrijk en de daar opgedane angstaanjagende ervaring van Lockwood en Lucy. In Het lege graf komen nu alle verhaallijnen uitgezet in de afzonderlijke delen bij elkaar. Eindelijk komt daar dan het antwoord op het ontstaan van het Probleem, hoe logisch is het dat zowel de oorzaak als de afsluiting ervan te vinden is in het schimmenrijk. Ook geeft Lockwood openheid van zaken over de dood van zijn ouders en ontdekken ze welke rol zij hebben gespeeld in de bestrijding van het Probleem. Iedere speler is gevormd door het Probleem, heeft verliezen geleden en probeert iets goed te maken. Met elk deel in de serie hebben de hoofdpersonen meer vlees op de botten gekregen. Zelfs de schedel van Lucy krijgt eindelijk een gezicht, hun relatie wordt tot het uiterste opgerekt en ze nemen beiden ingrijpende beslissingen. De nog net niet romantische band tussen Lockwood en Lucy krijgt nog een laatste zetje waardoor deze zich verdiept en verstevigt.  

Met Het lege graf komt een einde aan een fantastische serie. De wereld die Stroud heeft geschapen met zijn boeken voelt zo levensecht, dat je als lezer jezelf ziet zitten aan de bekende keukentafel van Portland Row. Alle delen ademen een sfeer van dreiging uit, maar dit laatste boek spant hierin de kroon. Vanaf de eerste bladzijde bekruipt de lezer een gevoel van onheil dat het hele boek door blijft knagen en trekken. De rijkheid van de worldbuilding, de hoofdpersonen waar je als lezer om bent gaan geven gecombineerd met de sterke dialogen vol Engelse humor en de constant aanwezige spanning maken van de totale ‘Lockwood en co’-serie puur en onvervalst leesgenot.