Nu wil ik ook mijn eigen kever vriendje

Keverjongen is een verhaal met een heerlijke Roald Dahl- achtige feel. Alhoewel de menselijke personages eigenlijk de figuranten zijn naast de kevers in de hoofdrol, zijn ze wel stuk voor stuk uniek en van vlees en bloed. Het duurt niet lang of Darkus en zijn vrienden hebben je hart gestolen. Ik ben persoonlijk niet zo dol op alles wat wriemelt en meer dan vier poten heeft, maar de insecten in Keverjongen zijn van een heel andere orde. Ze zijn superintelligent, sociaal en behulpzaam. De vriendschap die hier ontstaat tussen de kinderen en de kevers is echt ontroerend.

De manier van schrijven van M.G. Leonard is ook echt bijzonder, het boek leest min of meer als een soort spannende actiefilm. Ik kan me het verhaal zo voorstellen als een film en het zou me ook niets verbazen als dat ook wel gaat gebeuren. Er is geen directe aanleiding voor, maar de slechterik Lucretia Cutter doet me steeds weer denken aan de Opperheks van Roald Dahl. Ik lees veel Young Adult, maar eigenlijk weinig kinderboeken. Ik lees ook meestal niet de boeken die getipt worden door het boekenpanel van DWDD, toch werd ik hierdoor wel op het spoor gezet van Keverjongen en ik ben blij dat ik het boek heb opgepakt. Keverjongen is origineel, grappig, spannend en ontroerend vanaf de openingszin tot en met de zinderende finale. Ik kan alleen maar hopen dat deze kwaliteiten behouden blijven in het tweede deel, The Beetle Queen, dat volgend jaar zal verschijnen.