Venijn in het uiterste puntje van de staart

Loes den Hollander debuteerde in 2006. Ze gaf haar carrière als directrice van een gezondheidszorginstelling op voor een schrijversloopbaan, omdat er te veel verhalen in haar hoofd zaten die verteld moesten worden. En dat kan kloppen, want ze is al jaren een van de meest productieve schrijfsters van ons land. Elk jaar verschijnen er gemiddeld drie boeken van haar hand. Zelfs daar stopt het niet voor Loes, want behalve thrillers schrijft ze ook columns en verhalenbundels én schreef ze vorig jaar het geschenkboekje voor de Maand van het Spannende Boek.

Schijnvertoon  vertelt het verhaal van hoofdpersonen Bert, Sharon en Annebeth. Deze drie hebben allemaal problemen in hun dagelijks leven en dragen onverwerkt leed mee uit het verleden. Bert is gescheiden en verwikkeld in een vechtscheiding waarbij zijn ex-vrouw hem belet contact te hebben met zijn kinderen. Zijn relatie met zijn vader is altijd slecht geweest, maar het wordt steeds moeilijker voor Bert om hier mee om te gaan. Sharon heeft een relatie met een getrouwde collega die haar aan het lijntje houdt. En Annebeth kampt na een tragische gebeurtenis uit het verleden met overgewicht. Wat deze mensen met elkaar gemeen hebben is dat ze alle drie vastbesloten zijn om de problemen die ze ervaren in hun leven te lijf te gaan. De manier waarop eenieder dit aanpakt zorgt ervoor dat ze elkaars pad kruisen en dit leidt tot onomkeerbare gebeurtenissen.

In het eerste gedeelte van het boek gebeurt er niet zo heel veel. De personages worden geïntroduceerd en het verhaal wordt opgebouwd. Het heeft wel wat weg van een doktersroman, maar dan wel een die intrigerend genoeg is om door te willen lezen. Pas nadat de eerste dode valt, beginnen de verhaallijnen van de hoofdpersonen bij elkaar te komen en lijkt de plot ergens naartoe te gaan. In de tweede helft wordt ook de titel helder; al het gedrag van de personen in het boek is schijn. Gebeurtenissen uit het verleden lijken grote invloed te hebben op het gedrag van de hoofdpersonen en zeker ook op de keuzes die ze maken. Soms pakken die keuzes niet goed uit en vallen er slachtoffers. De vraag is dan of je je fouten kunt erkennen en de straf daarvoor kunt aanvaarden of blijf je de schijn ophouden? Zowel Bert, Sharon als Annebeth draaien niet alleen anderen maar ook vooral zichzelf een rad voor de ogen. Voor de lezer is het vanaf dat moment volstrekt onduidelijk wiens visie op de waarheid nou de juiste is.

Schijnvertoon  is opgebouwd uit korte hoofdstukken met een wisselend vertelperspectief. Steeds in dezelfde volgorde: Bert, Sharon en Annebeth. Hierdoor wordt een gevoel van urgentie opgeroepen bij de lezer. Je blijft maar verder lezen; nog één hoofdstuk en nog één totdat het boek uit is. Door deze manier van schrijven wordt ook continu een mate van spanning opgebouwd, die er eigenlijk het hele boek door niet echt uit komt. Doordat in elk hoofdstuk mondjesmaat informatie wordt weggegeven geeft Loes den Hollander de lezer volop de ruimte om er zelf lustig op los te speculeren. Maar een thriller zou geen goede thriller zijn wanneer dit ook daadwerkelijk helemaal zou lukken. En dat gaat ook niet gebeuren in Schijnvertoon. De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek en een echte allerlaatste plotwending zorgt ervoor dat het laatste stukje volkomen onverwacht is.

Schijnvertoon  is een onderhoudende thriller geworden; geschreven met een vlotte pen, verdeeld over krachtige, korte hoofdstukken en waarbij het venijn in het uiterste puntje van de staart zit.