Hoop sterft als allerlaatste

Loes den Hollander heeft in haar nieuwste thriller een citaat gebruikt van Goethe: "Alleen de mens is tot het onmogelijke in staat."
Het idee voor Voorbedacht  is ontstaan in de periode dat de broertjes Ruben en Julian werden vermist. Terwijl de vermissing heel Nederland twee weken lang in zijn greep hield, overheerste één bepaald gevoel: hoop. Hoop is ook het centrale thema in haar zestiende thriller Voorbedacht; het citaat is eveneens zeer van toepassing op de vermissing van de broertjes vorig jaar en de vermissing van Carice in het boek.

In Voorbedacht  heeft Marjon een huwelijk achter de rug dat is gestrand vanwege haar vurige kinderwens. Nu heeft ze een dochtertje van drie: Carice. Met Philippe onderhoudt Marjon een lat-relatie die eigenlijk al op zijn einde loopt. Al vanaf het begin is het haar duidelijk dat Philippe geen ouderlijke of financiële verantwoordelijkheid wil dragen voor Carice. Het maakt Marjon niet uit; voor haar is Carice een droom die werkelijkheid is geworden en ze vindt het prima dat zij alleen de zorg voor haar draagt. Op een dag neemt Philippe Carice mee om op bezoek te gaan bij zijn moeder. Later op de dag krijgt Marjon een sms waarin hij haar mededeelt dat ze blijven slapen en dat hij Carice de volgende dag zal terugbrengen. Dit zijn niet de afspraken die er tussen hen zijn gemaakt en Marjon heeft er geen goed gevoel over. En dat gevoel blijkt terecht, want Carice komt niet terug.

Het is dé nachtmerrie van elke ouder: je kind verliezen. Marjons ergernis over het gedrag van Philippe slaat al snel om in ongerustheid en niet veel later in angst en uiteindelijk in onvoorstelbaar verdriet. Ze is niet alleen haar kind kwijt, maar ze begrijpt bovendien absoluut niet waarom. De relatie tussen haar en Philippe is dan wel zo goed als voorbij, er waren geen problemen tussen hen en zeker niet wat betreft de zorg voor Carice. De doodsangst, de wanhoop en de woede bij Marjon worden heel realistisch beschreven door Den Hollander. Marjon is niet alleen maar ontredderd, ze heeft ook woede-uitbarstingen en is erg egocentrisch in haar verdriet. Dat maakt haar soms tot een minder aangenaam persoon en dat is juist erg geloofwaardig.

In het boek wordt van perspectief gewisseld tussen Marjon en het politieonderzoek dat gaande is en Philippe. Zijn visie op de gebeurtenissen wordt verteld vanuit de ik-vorm. Dit geeft enerzijds een uniek kijkje in zijn belevingswereld en zijn motieven; anderzijds haalt het ook alle spanning uit het verhaal. De lezer weet al heel snel wat er ongeveer gebeurd moet zijn en vooral waarom Philippe Carice heeft meegenomen. Dit maakt van Voorbedacht  eerder een roman dan een thriller. Gelukkig brengt Den Hollander ook in dit boek weer een onverwachte wending in, waardoor het verhaal van Philippe niet het enige is dat verteld wordt. Hoe goed ken je eigenlijk de mensen om je heen? Dat niet iedereen te vertrouwen is, wordt pijnlijk duidelijk.

Voorbedacht  is een verhaal dat bij iedere ouder dichtbij komt, zeker omdat ook de actualiteit laat zien dat er regelmatig vreselijke dingen gebeuren waar ouders en kinderen bij betrokken zijn. Mede hierdoor raakt het verdriet van Marjon eenieder die dit boek leest; het ademt een grimmige, trieste sfeer uit waarin het enige lichtpuntje de hoop van Marjon is dat haar kind weer bij haar terug zal komen. Geen thriller met veel actie en plotwendingen, maar een hartverscheurend verhaal dat geen enkele lezer onberoerd zal laten.