Hikikomori

Aan mij de taak om een eerste recensie te schrijven over dit boek van Gerrit Hoogstraten.

'Morgen is de grote dag. En juist vandaag komt mijn moeder weer eens zeuren. Ik hoor het ook van de anderen. Ze voelen het aan. Dat er iets gaat gebeuren. Waar ze geen idee van hebben. Dat maakt ze onrustig. Maar gewoon zo min mogelijk op reageren, zoals altijd. Desnoods een wandelingetje buiten. Want de frisse lucht, een frisse neus, je weet wel. Zonlicht. Zo belangrijk.'

Zo begint het eerste hoofdstuk. Met korte zinnen, een beetje mysterieus. Het lijkt wat te beloven. En het heeft ook een beetje tegenspraak, wat verder in het boek ook weer terugkomt. Want iemand die zich opgesloten heeft in zijn kamer die mijmert over naar buiten gaan?

Hikikomori zijn een daadwerkelijk bestaand fenomeen. Dat maakt het juist intrigerend om dit te lezen.

Ik vond het een moeilijk boek. Er wordt, door de hoofdpersoon, heel veel nagedacht over een 'nieuwe wereld' die eraan zit te komen. Hij pakt per hoofdstuk een onderwerp op waarover hij uitwijdt. Om alles een beetje te kunnen begrijpen moet je de tijd nemen per hoofdstuk. De ideeën die naar voren komen zijn namelijk op zich best interessant om over na te denken. Ik vond het echter ook best pittige kost.
Je moet eigenlijk wél doorlezen tot het eind, want dan valt alles op zijn plek, en blijkt het boek toch iets anders in elkaar te zitten dan je in eerste instantie denkt.

Ik vond het zeker interessant om dit boek helemaal te lezen. Ik moet wel zeggen dat het voor mij nog een beetje moet bezinken allemaal. Wellicht dat ik het op een later tijdstip nog eens zou moeten lezen als ik de kans krijg.

Ik las dit boek in het kader van de Facebookgroep 'Boekentoer'.