Lezersrecensie
De dagen die komen
Amande draagt een intens verdriet met zich mee. Het leven valt haar zwaar en de enige uitweg die ze ziet is zichzelf terugtrekken van de buitenwereld. Ze neemt haar intrek in een afgelegen huurhuis in Auvergne. Haar dagen bestaan uit niet meer dan 'zijn' en elke dag weer proberen te overleven, overgeleverd aan haar verdriet.
Maar wanneer ze bij toeval op oude tuinkalenders van de vorige bewoonster stuit en de persoonlijke aantekeningen van mevrouw Hugues haar als het ware lijken toe te spreken, besluit ze stapje voor stapje om een ommekeer te maken.
Het wroeten in de aarde brengt het leven terug in de tuin, maar ook Amande lijkt gaandeweg het leven binnenin terug te vinden.
Als het al onmogelijk leek om Mélissa Da Costa's vorige boek Al het blauw van de hemel te overtreffen, heeft ze bij deze bewezen dat het kan. Dit. Boek.
Mélissa Da Costa neemt je wederom mee in een intens, emotioneel en rauw verhaal. Een verhaal zo aangrijpend, meeslepend, puur en echt. Een verhaal dat dezelfde feels heeft als Al het blauw van de hemel, maar nog net een trapje hoger op de ladder van 'ik heb er geen woorden voor' staat.
De dagen die komen is een verhaal over het verlangen om te verdwijnen, om op te lossen in een wereld die niet langer van jezelf lijkt te zijn. Over opkrabbelen na een intens en ongrijpbaar verdriet, over het aandurven een nieuwe blik op de wereld te werpen.
Over houden van, over toelaten, over het verzwelgen in het leven.
Over hoe wroeten in de aarde een nieuwe weg kan banen, hoe de natuur heelt en je steeds weer weet te verrassen met hoopvolle veranderingen.
Hoe verdriet nooit lijkt te verdwijnen, maar hoe je samen hoop een grotere betekenis kan geven.
Maar wanneer ze bij toeval op oude tuinkalenders van de vorige bewoonster stuit en de persoonlijke aantekeningen van mevrouw Hugues haar als het ware lijken toe te spreken, besluit ze stapje voor stapje om een ommekeer te maken.
Het wroeten in de aarde brengt het leven terug in de tuin, maar ook Amande lijkt gaandeweg het leven binnenin terug te vinden.
Als het al onmogelijk leek om Mélissa Da Costa's vorige boek Al het blauw van de hemel te overtreffen, heeft ze bij deze bewezen dat het kan. Dit. Boek.
Mélissa Da Costa neemt je wederom mee in een intens, emotioneel en rauw verhaal. Een verhaal zo aangrijpend, meeslepend, puur en echt. Een verhaal dat dezelfde feels heeft als Al het blauw van de hemel, maar nog net een trapje hoger op de ladder van 'ik heb er geen woorden voor' staat.
De dagen die komen is een verhaal over het verlangen om te verdwijnen, om op te lossen in een wereld die niet langer van jezelf lijkt te zijn. Over opkrabbelen na een intens en ongrijpbaar verdriet, over het aandurven een nieuwe blik op de wereld te werpen.
Over houden van, over toelaten, over het verzwelgen in het leven.
Over hoe wroeten in de aarde een nieuwe weg kan banen, hoe de natuur heelt en je steeds weer weet te verrassen met hoopvolle veranderingen.
Hoe verdriet nooit lijkt te verdwijnen, maar hoe je samen hoop een grotere betekenis kan geven.
3
Reageer op deze recensie