De glazen troon

Na een jaar van opsluiting en ontberingen in de mijnen van Endovier krijgt Celaena een voorstel van Dorian, de kroonprins van Adarlan. Ze krijgt een kans op vrijheid. Maar alleen als ze een toernooi wint en de nieuwe Kampioen van de koning wordt. Er is niets waar Celaena harder naar verlangd, dan naar vrijheid en zonder enige twijfel gaat ze de uitdaging aan.

Maar wanneer tussen de proeven door, deelnemers op huiveringwekkende wijze vermoord worden, vreest Celaena niet langer alleen voor haar vrijheid, maar ook voor haar leven.

Toen ik aan De Glazen Troon begon was ik ervan overtuigd dat dit een trilogie was. Niet dus. Een zevennologie (of hoe noem je dat?!). Ik heb dus nog wat leeswerk voor de boeg.

Maar dat dit eerste deel het begin is van iets groots, dat voel je. De langzame en trage opbouw zijn hier een goed voorbeeld van. Het duurt echt wel tot drie kwart van het verhaal vooraleer de spanning echt op dreef komt. Toch heb ik mij zeker in de rest van het verhaal niet verveeld.

Celaena is een dapper en zelfzeker personage met een tikkeltje arrogantie, maar je voelt het onschuldige meisje dat diep in haar hart verborgen zit. De twee mannen –Chaol en Dorian- die om haar hart dingen kunnen echter niet meer verschillend zijn. Ik ben volledig team Chaol!

De moordlustige afvalrace van het toernooi in combinatie met al de actie deed mij meermaals aan de Hongerspelen denken. Doe hier nog een schepje gruwelijke omschrijvingen bovenop, een tikkeltje liefde en armen vol vriendschap dan krijg je De glazen troon.

Sarah J. Maas heeft een luchtige, vlotte en beeldende schrijfstijl die je helemaal van begin tot einde meesleept. Het open einde van De glazen troon, kan alleen maar veelbelovend zijn. Ik ben zo benieuwd naar het verdere verloop van deze serie.