De zwarte weduwnaar

Na een rouwperiode van drie jaar, kan Lady Annabelle Turner zich eindelijk weer als vrijgezelle vrouw op openbare evenementen vertonen. Het fortuin, dat haar overleden man haar achterliet is een extra aantrekkelijk gegeven voor de mannen die op het hart van Lady Annabelle jagen. Maar toch steeds weer, is het de zwarte hertog die Annabelle's aandacht weet te trekken.

Het is het begin van een spelletje aantrekken en afstoten. Maar welk van de twee zal de overhand krijgen? En zijn de geruchten die over de hertog de ronde gaan berust op waarheid?

Rachel Elisabeth schreef met De zwarte weduwnaar wederom een enorm vlot en aangenaam verhaal. Ze weet alles fijntjes en gedetailleerd te omschrijven, wat het verhaal zelf een enorme meerwaarde geeft.

Ze weet je als lezer steeds te teasen, en nieuwsgierig te maken naar meer. Maar het zijn vooral de realistische seksuele gebeurtenissen die Rachel Elisabeth als geen ander kan omschrijving. Geen gedoe, overdreven of vulgair. Gewoon echt, zoals het is. Niet meer, niet minder.

Naast Annabelle, heb je ook het Franse kamermeisje dat mijn aandacht wist te trekken. Ik vond de Franse woordenschat die in de spraak van het kamermeisje verweven werd enorm leuk en net dat zorgde voor een zekere 'je ne sais quoi' in het verhaal.

Wel miste ik een sterke verhaallijn in De zwarte weduwnaar. Er gebeurt wat, maar ook niets schokkends. Ik miste als het ware een houvast die me door het verhaal kon leiden.

Toch genoten van deze frisse, Victoriaanse feelgoodroman. Rachel Elisabeth weet met haar specifieke schrijfstijl de verhalen eigen te maken, en dat is heerlijk om telkens weer te ontdekken.