Geheimen van de zee

Een seance door de voormalige bewoonster van Hotel Aldershoff loopt uit de hand. Een kwade geest komt vrij en maakt het zich al te bont in het hotel . Hij weigert zich te laten afschrikken door de eerste de beste medium en in allerijl wordt Pixie overgevlogen naar het hotel om komaf te maken met ronddolende ziel.

Ondertussen verlangt Pixie nog steeds hartstochtelijke naar Cavill. Een man die ze tijdens haar vorige opdracht leerde kennen in het verleden. Een man die ze denkt nooit meer te zien. Maar het zal blijken dat het universum daar anders zal over beslissen.

Het eerste deel van de Pixie Tate reeks was mij zo goed bevallen waardoor de lat voor dit tweede deel van in begin al wat hoger lag. Een duidelijke misrekening van mij, want na het lezen van De geheimen van de zee ben ik toch lichtjes teleurgesteld.

Doorheen het verhaal wordt je meegenomen in het verleden, deze keer naar de Titanic. Meer ga ik hierover niet prijsgeven, omdat de kans om te spoileren dan te groot wordt. Maar iedereen kent de Titanic en de verhalen daar rond. Jammer vond ik dat Montefiore hier niet verder mee aan de slag ging, maar geweten anekdotes over het zinkende schip klakkeloos overnam. Ik had liever wat extra input in dat stukje van het verhaal teruggezien.

Op een zeker moment lees je als lezer mee in een dagboek dat in een handschrift geschreven is. Het geeft uiteraard wel wat extra, dat handgeschreven geschrift, maar handig lezen is het niet. Zeker naarmate de avond vorderde en mijn ogen vermoeider werden was het met momenten haast ontcijferen. Maar dat kan ook aan de leeftijd van mijn ogen liggen.

Verder is Geheimen van de zee nog steeds een echte Montefiore. Vlot, meeslepend en romantisch met een zekere voorspelbaarheid in verwerkt. Toch is het niet eentje van haar toppers, maar wel de moeite om even op te pakken als je een liefhebber van haar boeken bent.