Mama huilt harder

Zelf kende ik Leslie Keijzer niet. Als Vlaamse die niet vaak tv kijkt, is Gooische vrouwen echt een ver van mijn bed show. Maar dat was ook helemaal niet hetgeen mijn aandacht naar Mama huilt harder trok. De ondertitel Twee kinderen, twee depressies deed dat.

Ik luisterde het audioboek van Mama huilt harder die door Leslie Keijzer zelf verteld wordt. Het voelt haast alsof een vriendin haar ervaring met je deelt. Een angstige ervaring, een depressie. Na de bevalling van haar kinderen voelt Leslie zich alleen. Ze voelt de controle wegglippen en wil deze hoe dan ook vasthouden. Als dat niet lukt, krijgt ze onophoudelijke paniekaanvallen, stress hoopt zich op, angst krijgt de overhand. Maar Leslie wordt niet gezien. Toch niet meteen. Meerdere keren gaat ze langs verschillende huisartsen waar er niet echt naar haar geluisterd wordt. Beetje bij beetje zakt ze steeds verder weg in haar depressie. Maar toch, gaat het allemaal goed met haar, toch?

Goh, wat een eyeopener is Mama huilt harder. Ergens was ik een beetje bang, om het verhaal te beginnen luisteren. Ik kreeg na de geboorte van mijn jongste dochter ook een zware postnatale depressie, en nog steeds, wil ik daar niet teveel meer aan terugdenken. Het blijft moeilijk, blijft pijn doen. Bang om ooit terug te keren naar die donkere krochten waar mijn geest toen verbleef.

Maar het verhaal van Leslie gaf me net rust. Ik voelde mij gehoord en begrepen. Het jezelf wijsmaken dat je ok bent, de buitenwereld je mooiste glimlach schenken, het altijd maar blijven doorgaan, concurreren met de eindeloze vermoeidheid die nooit weggaat, jezelf gefaald voelen, onzeker en onwaardig. De eenzaamheid die met al deze gevoelens gepaard gaat, het opsluiten van jezelf en het overmatig beschermen van je kroost…

Hetgeen dat ik nooit leek te kunnen uitleggen, deed Leslie Keijzer even voor mij. Ik voel wat zij voelt, ondanks onze levens niet verder uit elkaar kunnen liggen. Depressie is geen keuze, het overkomt je en gaat nooit meer weg. Maar als we er allemaal over praten en het taboe doorbreken, kunnen we de harde randjes voor elkaar toch wat zachter maken.