Mooie jaren in de aardbeientuin

Amanda ging jaren geleden met haar man Tom de uitdaging aan om een aardbeienboerderij te starten. Maar aan al die mooie dromen kwam vroegtijdig een einde toen Tom overleed en Amanda alleen verder moest met hun dochter Jane. Jaren later zit de boerderij in slechte papieren, is de band tussen Amanda en Jane zo goed als onbestaande en worstelt Amanda nog steeds met het verlies van haar grote liefde.

Op aanraden van haar beste vriendin besluit Amanda zich aan te sluiten bij een praatgroep voor nabestaanden, en wat ze nooit meer had durven dromen, lijkt net daar toch te gebeuren.



Mooie jaren in de aardbeientuin is alweer het 4de deel in de Kustdromen- serie en is zonder problemen alleenstaand te lezen.


Ik hou zo van deze reeks van Manuela Inusa. Ze wist er op een mooie manier zoveel dingen in te stoppen, zoveel om van te houden. Ook deze Mooie jaren in de aardbeientuin sluit netjes aan bij de rest van de reeks en geeft je weer even het gevoel weg te zijn, te leven in het verhaal.

Wederom wist Manuela Inusa heel fijne, echte personages te creëren. Ze voelen aan als liefdevolle buren en iemand waar je steeds om wat suiker (of in dit geval aardbeien) kan gaan vragen.

Mooie jaren in de aardbeientuin leest als een trein, is warm en liefdevol en een erg mooi verhaal over rouw, verlies, boosheid, pijn, hoop en bovenal over opnieuw te durven geloven in de liefde.