Lezersrecensie
Niemand
De nacht dat er een gezin vermoord werd komt er een dreumes terecht op een verlaten begraafplaats. De geesten die er wonen vangen hem op en ontfermen zich over hem. Ze noemen hem Niemand en benoemen hem tot ereburger van de begraafplaats, wat hem bepaalde geestelijke eigenschappen geeft.
Jarenlang leeft hij samen met de doden, ontdekt gevaarlijke griezelige wezens, sluit vriendschap met een heks en leert alles wat er te leren valt over de dood en de gevaren hiervan.
Maar de moordenaar is dat kleine jongetje nog niet vergeten en is vastbesloten om zijn werk af te maken…
Nadat ik Coraline gelezen had, begon ik nogal sceptisch aan Niemand. Echter, was dit totaal niet nodig. Niemand is een héél ander verhaal.
Samen met Niemand groei je als het ware op op de lugubere maar toch gezellige begraafplaats. De warmte en genegenheid die de personages met zich meebrengen zijn bijna tastbaar. Niemand beleeft allerlei losstaande avonturen, waarvan elk avontuur hem telkens weer vormt en hem allerlei dingen bijleert.
Het ganse verhaal draagt een zekere duisternis met zich mee, doordat de moordenaar op de achtergrond op de loer blijft liggen. Toch is het zeker niet te eng of griezelig, maar eerder een gezonde spanning die doorheen het verhaal geweven werd.
Het ganse verhaal voelde voor mij als een aangename, onverwachte verrassing. Een verhaal dat mij wist te raken, te betoveren en bovenal te verwarmen. Want het speelt zich misschien voornamelijk af op een kerkhof, Neil Gaiman weet de dood zo te omschrijven dat het griezelige element er rond haast verdwijnt.
De prachtige en bijzondere illustraties van Chris Riddel geven het verhaal absoluut een meerwaarde en zorgen ervoor dat je nog verder meegevoerd wordt in de wereld van Niemand.
Ik ben fan van Niemand en zijn magische wereld.
Jarenlang leeft hij samen met de doden, ontdekt gevaarlijke griezelige wezens, sluit vriendschap met een heks en leert alles wat er te leren valt over de dood en de gevaren hiervan.
Maar de moordenaar is dat kleine jongetje nog niet vergeten en is vastbesloten om zijn werk af te maken…
Nadat ik Coraline gelezen had, begon ik nogal sceptisch aan Niemand. Echter, was dit totaal niet nodig. Niemand is een héél ander verhaal.
Samen met Niemand groei je als het ware op op de lugubere maar toch gezellige begraafplaats. De warmte en genegenheid die de personages met zich meebrengen zijn bijna tastbaar. Niemand beleeft allerlei losstaande avonturen, waarvan elk avontuur hem telkens weer vormt en hem allerlei dingen bijleert.
Het ganse verhaal draagt een zekere duisternis met zich mee, doordat de moordenaar op de achtergrond op de loer blijft liggen. Toch is het zeker niet te eng of griezelig, maar eerder een gezonde spanning die doorheen het verhaal geweven werd.
Het ganse verhaal voelde voor mij als een aangename, onverwachte verrassing. Een verhaal dat mij wist te raken, te betoveren en bovenal te verwarmen. Want het speelt zich misschien voornamelijk af op een kerkhof, Neil Gaiman weet de dood zo te omschrijven dat het griezelige element er rond haast verdwijnt.
De prachtige en bijzondere illustraties van Chris Riddel geven het verhaal absoluut een meerwaarde en zorgen ervoor dat je nog verder meegevoerd wordt in de wereld van Niemand.
Ik ben fan van Niemand en zijn magische wereld.
1
Reageer op deze recensie