Woesten

Wanneer de jonge Elisabeth in het huwelijksbootje stapt met de Guillaume, de dokter van Woesten lijkt haar leven eindelijk de standvastigheid te krijgen die ze nodig heeft. Maar als Elisabeth Guillaumes eerste kinderen ter wereld zet, verandert alles drastisch. Valentijn, de eerstgeborene van de tweeling is een prachtige baby. Het tweede kind komt met een misvormd aangezicht ter wereld. Guillaume weigert het tweede kind te erkennen en een naam te geven. Maar tegen alle verwachtingen in blijft Nameloos in leven. Een leven in de schaduw van zijn vader en van zijn perfecte broer. Een leven dat haast amper een leven te noemen is.

Woesten vertelt het verhaal vanuit vier perspectieven. Elisabeth, Guillaume, Nameloos en Valentijn krijgen elk hun eerlijk deel in het verhaal. Elk op zijn manier vertelt, elk inzicht weer een stapje verder naar het volmaken van het geheel.

Ik was onmiddellijk helemaal mee in het verhaal. Kris Van Steenberge schrijft op zo'n heerlijk Vlaamse wijze pure poëtische zinnen neer. Zinnen waar zoveel meer in zit dan alleen maar enkele woorden. Een verhaal dat hoe verder je vordert, hoe meer inzicht je krijgt door de verschillende perspectieven. Kris Van Steenberge weet steeds weer te verrassen en triggeren.

Het verhaal gaat veel verder dan alleen maar het verhaal van Nameloos, maar toch is hij degene die mijn hart gestolen heeft. Nameloos kan geen duidelijker cliché zijn, dan dat schoonheid echt vanbinnen zit. Een cliché, maar wel een héél erg mooi cliché.

Woesten wist mij meermaals diep te raken. Het is een indringend, triest verhaal dat mij met momenten echt melancholisch maakte, maar ook de duidelijke pracht van het leven laat zien. Genoten van begin tot einde.

Voor de lezers van Rozeke van Guillaume Van der Stighelen.