Poëtisch kunstwerk vol verstilling

Na het lezen van haar prachtig meditatieve tweede boek ‘Ik ga naar de schapen’ besloot ik de debuutroman van Marieke de Maré op te pakken. ‘Bult’ is de titel en de cover is vormgegeven in de kenmerkende zwart-wit stijl die de Maré hanteert.

Het verhaal gaat over drie naamloze personages die op een heuvel wonen. Ieder op hun eigen manier gaan ze door een rouwproces. Dit isoleert hen in eerste instantie van elkaar, maar in de loop van het verhaal ontdekken ze dat het hen verbindt. Kunst speelt een grote rol in het verhaal; er wordt geboetseerd, getekend en er worden rabarbertaarten gebakken. Daarnaast is dit boek zelf ook haast een kunstwerk. De schrijfstijl neigt erg naar proza en soms zelfs naar poëzie. De bladspiegels ademen witregels en ruimte, wat het verhaal nog meer doet verstillen. Marieke de Maré maakt kunstwerkjes van woorden, maar ook van de leegtes ertussen, die aanzetten tot nadenken. Over het leven, de dood, eenzaamheid en het universum. Grote thema’s, die gevat zijn in sensitieve taal en simplistische stijl.

Dit boek is zowel dromerig, filosofisch als absurdistisch. Het is, ondanks dat het een dun boek is, geen verhaal om doorheen te razen. Het is een boek om af en toe weg te leggen, te laten bezinken en je dan weer onder te dompelen in de warme sfeer ervan. Genieten, op zijn langzaamst.