Lezersrecensie
Essay over aandacht met persoonlijk tintje
‘Eerste liefde’ is een essay van filosofe en schrijfster Stine Jensen. Het is een 60 pagina’s tellende pleidooi voor aandacht.
Jensen illustreert in dit essay hoedanig liefde en aandacht met elkaar verbonden zijn, en doet dit in rake zinnen en in een prettige, vlotte stijl. Ze geeft het essay een persoonlijk tintje door te vertellen over haar eerste liefde, waarmee ze haar betoog begint en eindigt. Die verhaallijn blijft me dan ook het meeste bij, want wat daar tussenin zat ontbrak voor mijn gevoel aan diepgang. Jensen illustreert haar visie aan de hand van andere essay’s en een rijk scala aan diverse films. De titels van films vliegen je dan ook om de oren, gevolgd door een paar pagina’s droge samenvatting ervan. Op de achterkant van dit boekje staat dat dit essay een ‘filosofische, persoonlijke en spirituele mijmering’ is. Echter zijn de paar geciteerde regels van Schopenhauer en de Botton wel erg karig. De achterflap van dit boekje gaf ten onrechte de verwachting van een filosofisch essay. Ja, over aandacht gaat het dan wél, in de brede zin van het woord. Niet alleen aandacht in relaties komt voorbij, maar er wordt ook een link gelegd naar hoe we in de huidige maatschappij vol prikkels van sociale media steeds minder oprechte aandacht hebben en de kunst van aandacht hebben verleren. Dit bruggetje vond ik dan wel weer mooi, want dit gebrek aan aandacht werkt door in relaties.
Al met al was ik teleurgesteld door de oppervlakkigheid van dit essay. Een ster voor de laatste drie pagina’s, die het lezen van dit essay toch net de moeite waard maakten.
‘Dat het leven eindig was, maar dat de kosmos ons de troost van oneindigheid bood, dat het ons bij elkaar had gebracht, dat onze liefde en vriendschap in die zin voor altijd zou blijven, dat ik he, bij me zou dragen in mijn herinnering.’
Jensen illustreert in dit essay hoedanig liefde en aandacht met elkaar verbonden zijn, en doet dit in rake zinnen en in een prettige, vlotte stijl. Ze geeft het essay een persoonlijk tintje door te vertellen over haar eerste liefde, waarmee ze haar betoog begint en eindigt. Die verhaallijn blijft me dan ook het meeste bij, want wat daar tussenin zat ontbrak voor mijn gevoel aan diepgang. Jensen illustreert haar visie aan de hand van andere essay’s en een rijk scala aan diverse films. De titels van films vliegen je dan ook om de oren, gevolgd door een paar pagina’s droge samenvatting ervan. Op de achterkant van dit boekje staat dat dit essay een ‘filosofische, persoonlijke en spirituele mijmering’ is. Echter zijn de paar geciteerde regels van Schopenhauer en de Botton wel erg karig. De achterflap van dit boekje gaf ten onrechte de verwachting van een filosofisch essay. Ja, over aandacht gaat het dan wél, in de brede zin van het woord. Niet alleen aandacht in relaties komt voorbij, maar er wordt ook een link gelegd naar hoe we in de huidige maatschappij vol prikkels van sociale media steeds minder oprechte aandacht hebben en de kunst van aandacht hebben verleren. Dit bruggetje vond ik dan wel weer mooi, want dit gebrek aan aandacht werkt door in relaties.
Al met al was ik teleurgesteld door de oppervlakkigheid van dit essay. Een ster voor de laatste drie pagina’s, die het lezen van dit essay toch net de moeite waard maakten.
‘Dat het leven eindig was, maar dat de kosmos ons de troost van oneindigheid bood, dat het ons bij elkaar had gebracht, dat onze liefde en vriendschap in die zin voor altijd zou blijven, dat ik he, bij me zou dragen in mijn herinnering.’
1
Reageer op deze recensie