Poëtische verhalen met een surrealistisch randje

'Een leven zonder pijn kan ik me nog amper voorstellen. Het lijkt alsof dat verdwenen is onder zand, water of ijs. Soms lijkt het alsof het er nooit is geweest. En erger, soms lijkt het alsof het we nooit meer zal zijn.'

De vlaamse auteur Lies Gallez debuteerde in 2021 en ze pakte het anders aan, want ze debuteerde met een verhalenbundel. 'Het water vangen' is een dromerig en kwetsbaar mozaiëk aan inkijkjes in de levens van bijzondere mensen.

In twaalf korte verhalen schept Gallez prachtige wereldjes die het mooist zijn wanneer ze met open blik gelezen worden, want deze bundel heeft duidelijk een surrealistisch randje. Dit is op een poëtische manier gedaan en verrijkt de verhalen, want eerlijk: een boek als dit heb ik nog niet eerder gelezen en daar houd ik van; wanneer een boek op geen ander lijkt. De mensen in wiens leven we een kijkje krijgen zijn gevoelig, ze zijn eilandjes die wegdrijven van hun omgeving, en dat terwijl ze verlangen naar verbinding en begrip.

Hoewel de verhalen allemaal vrij op zichzelf staan, leest de schrijfstijl van Gallez heel fijn en vlot, terwijl ze tóch heel wat metaforen en associaties neergepend heeft.

Bij de eerste bladzijde had de auteur me al bij haar woorden 'Voor alle mensen met wilde harten. Voor iedereen die liefheeft. Voor iedereen die dat probeert.' Een mooi detail aan de bundel vind ik de titels van de verhalen, die haast al gedichtjes opzich zijn: 'Al het licht is voor jou,' 'Ik heb stenen in mijn DNA' en 'Dagen waarop de zee slaapt.' Wie houdt van woordkunst zal deze bundel vast weten te waarderen.

'Daar zijn de vogels. Daar is de zon, de maan en de sterren. Daar is de regen, misschien.'