Lezersrecensie
Prachtig debuut over complexe liefde
'Niemand heeft me geleerd wat het is om zo graag gezien te worden.'
'Het wordt spectaculair. Beloofd' is de debuutroman van de Belgische auteur Zita Theunynck.
'Dit is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen' zijn de woorden waar het boek mee begint. Dat maakte me nieuwsgierig. In korte hoofdstukken, een briefwisseling, gevatte dialogen en speelse stukjes tekst maken we kennis met twee twintigers, de één op slag verliefd, de ander afstandelijk. Het verhaal is allesbehalve een zoetsappig liefdesverhaal. In de verhaallijn die draait om het aantrekken en afstoten, het hechten en het eindeloos willen proberen, gaat dit boek over rouw, over het gemis van een zorgeloze jeugd. Het gaat over het verlangen naar genegenheid en tegelijkertijd de angst daarvoor. Het gaat over hoe je in iemand kunt verliezen, alles geeft, maar dat dat soms nooit genoeg zal zijn.
Theunynck romatiseert het liefdesverhaal niet en juist dat vind ik zo mooi. Van iemand houden kan ook pijn doen, je onzeker maken, je gebroken stukjes naar boven doen komen. En die gebroken stukjes beschrijft de auteur met haar Vlaamse taalgebruik schrijnend mooi.
'Ik ween omdat ik weet dat ik moet leven. En ik niet meer weet hoe ik dat moet doen.'
'Het wordt spectaculair. Beloofd' is de debuutroman van de Belgische auteur Zita Theunynck.
'Dit is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen' zijn de woorden waar het boek mee begint. Dat maakte me nieuwsgierig. In korte hoofdstukken, een briefwisseling, gevatte dialogen en speelse stukjes tekst maken we kennis met twee twintigers, de één op slag verliefd, de ander afstandelijk. Het verhaal is allesbehalve een zoetsappig liefdesverhaal. In de verhaallijn die draait om het aantrekken en afstoten, het hechten en het eindeloos willen proberen, gaat dit boek over rouw, over het gemis van een zorgeloze jeugd. Het gaat over het verlangen naar genegenheid en tegelijkertijd de angst daarvoor. Het gaat over hoe je in iemand kunt verliezen, alles geeft, maar dat dat soms nooit genoeg zal zijn.
Theunynck romatiseert het liefdesverhaal niet en juist dat vind ik zo mooi. Van iemand houden kan ook pijn doen, je onzeker maken, je gebroken stukjes naar boven doen komen. En die gebroken stukjes beschrijft de auteur met haar Vlaamse taalgebruik schrijnend mooi.
'Ik ween omdat ik weet dat ik moet leven. En ik niet meer weet hoe ik dat moet doen.'
1
Reageer op deze recensie