Verstild verhaal vol symboliek

Dit verhaal, deze novelle zou ik haast zeggen, is als ronddwalen in een verstild schilderij. Als lezer krijg je een inkijkje in het huishouden van twee liefdevolle maar beschadigde mensen in een slaperig dorpje. De auteur hanteert een schrijfstijl van sober proza dat, hoe eenvoudig het verhaal ook lijkt, vol symboliek zit. Ruimte om daarover na te denken is er volop, want het verhaal ademt verstilling door het veelvuldig gebruik van witregels. Het past bij het verhaal, waarin dialogen weinig voorkomen en er veel onuitgesproken blijft tussen de twee hoofdpersonages.

Toen ik het uithad vroeg ik mij af waar dit verhaal nu eigenlijk over gaat en mijn antwoord is dat het in de kern baat over hoe twee getekende mensen door het leven gaan, liefhebben, denken en zwijgen. En vooral dat, ondanks dat er wat betreft het plot weinig gebeurt, dit een bijzonder gelaagde verhaal is over twee levensechte personages.

Er is een uitvaartondernemer die voor iedere overledene bijpassende bloemen plukt. Er is een dochter die beelden van was maakt en ze daarna beschadigd. Er is een vrouw met broze botten die onafgemaakte zinnen verzamelt en kristallen in de vensterbanken legt. Er is een man die vlucht naar zijn schapenstal. Zoveel symbolische schoonheden verpakt in dit kleine verhaal.